Maand: juni 2016

Yes, het is weer gelukt. Met veel moeite en zweet hebben manlief en ik het weer voor elkaar gekregen. Uiteraard niet in één keer, maar de tweede poging was raak. Al lang zagen we er tegen op, we wisten dat het een keer moest gebeuren en toen we vorige week onverrichter zake naar huis terugkeerden, waren we zichtbaar teleurgesteld. Maar daar is nu verandering in gekomen. Poging twee was raak en in een licht euforische stemming gaan we dat gepast vieren met een Bossche Bol.

Nu is het geheel nog niet ten einde want volgende week zien we het uiteindelijke resultaat van onze inspanning. De lezer houdt het waarschijnlijk niet meer van de spanning. Ik zal jullie verlossen. Het gaat om het aanvragen van een nieuwe ID-kaart. Naar de gemeente gaan is niet mijn hobby, maar drie van de vier ID-kaarten waren verlopen, die van onze oudste dochter, die van manlief en die van mij. Nu is het zo dat je in een gemeentehuis, het huis van de burger, niet altijd meer welkom ben. Je kunt niet zomaar binnenlopen en de desbetreffende ambtenaar om een dienst vragen waar je als burger toch een bepaald recht op hebt. Nee, het huis is in de ochtend geopend, in de middag alleen op afspraak en op donderdag avond. Nu je voor het aanvragen van een ID-kaart voor een kind het kind zelf mee moet nemen is overdag, gelet op schooltijden en speelafspraken, lastig. Dus togen manlief, twee dochters en ik vorige week donderdagavond, snel na het eten, naar het gemeentehuis. We waren niet de enige kan ik vertellen. Voor de receptie stond een lange rij. Achter de receptie zat een vrolijke blondine met rood gestifte lippen en daarnaast zat een vrouwelijke terminator druk te appen en boos te kijken, want dat hoort bij een beveiligingsmevrouw. Kort haar, blokkapsel, versierd met tatoes en gehesen in een gezellig ogend uniform. Veel veiliger voelde ik me er niet door. Helaas konden wij niet geholpen worden want we hadden nog verlopen paspoorten in ons bezit en die moesten we eerst inleveren. ‘U woont in Tholen zie ik, dan gaat u er toch even om en komt u daarna terug’, zei de dame die haar intelligentie via haar haarkleur bevestigde.
Ach ja, ik had ook niet verwacht dat ik in 1 keer een nieuwe ID-kaart zou kunnen aanvragen. Dus teleurgesteld reden we met zijn vieren terug naar huis.

Vanavond gingen we dan ook met paspoorten, geld, pasfoto’s, ID-kaarten en kinderen voor een tweede poging. Het was gezellig druk en het fijne was dat diezelfde blondine met diezelfde rood gestifte lipjes weer achter de receptie zat en werd vergezeld door mevrouw de Terminator. Zelfde kapsel, zelfde pakje, zelfde blik en weer druk bezig met haar mobieltje. Nu viel me pas op dat er iets in haar oor hing waar ze tegen sprak. Heel bijzonder.
In de volle overtuiging dat ons niets kon gebeuren, togen we naar de receptie. Het waren al heel veel mensen die rustig op de gifgroen gekleurde banken zaten. Na een kwartier wachten, ging de balie open en riep de blondine om dat de eerste aan de beurt was om een nummertje van haar te krijgen. Dat betekende dus dat we achteraan konden gaan staan, want wij waren tot dat moment de laatsten. Dat had Terminatores wel even kunnen zeggen, maar goed. Na weer een minuut of tien gewacht te hebben, waren we aan de beurt en kregen een nummertje. Weer wachten. Na weer een minuut of tien konden we naar de balie. Zo ver waren we nog niet geweest. Rika, nog geen zes jaar, moest haar achternaam zeggen en kon daar door de boze blik aan de andere kant van de balie niet meer opkomen. Ik raakte daar al door van slag. Toen moest Rika, ik benadruk nogmaals dat ze nog geen zes jaar is, haar handtekening in een vakje plaatsen. Dat ging gelukkig goed. Daarna was ik aan de beurt en door de gestegen spanning schoot ik met mijn handtekening uit het vakje. Mevrouw achter de balie was niet blij, achter me dromden de mensen op. Het was van druk naar gigantisch druk gegaan in een mum van tijd. Adem in, adem uit. Nieuw papiertje, nieuw vakje en nieuwe kans. Gelukt. Handtekening stond er in en kon de kritische blik van de baliemevrouw verdragen. Manlief was aan de beurt en kreeg de vraag of hij de geslachtsnaam van zijn echtgenote achterop de kaart wilde. “UHHHHHHH”, was ongeveer zijn reactie. Na wat dollen deed hij het, want hij is zo geëmancipeerd. Daarna mocht ik de rekening betalen, want dat hoort ook bij emancipatie. Na het afrekenen van het luttele bedrag van €129,25 reden we, na een uur, opgelucht naar huis. In slechts twee pogingen een nieuwe ID-kaart aangevraagd is een nieuw record. Hulde.

Vandaag keek ik in de ogen van Jeanne Hébuterne. Dit kleine doek had haar geliefde rond 1918 gemaakt. Jeanne was naast de geliefde en levensgezellin van Amedeo Modigliani ook zijn muze en de moeder van zijn kinderen.

Het doek hing in het museum Singer Laren. Met een vriendin toog ik in de ochtend naar Laren. De autorit, een kilometer of 140, vloog voorbij door de vele gespreksonderwerpen die langskwamen en de enorme zin in het avontuur waar we naartoe op weg waren. Toch voelde ik in mezelf een kleine spanning opbouwen. Zo een gezonde spanning waar de Engelsen een mooi woord voor hebben “excitement”. Aangekomen bij het museum besloten we het moment nog iets te rekken en eerst een kop thee met overheerlijk gebakje te nuttigen. Alles in het museum, inclusief grijze golf, ademde positiviteit en rust uit. Er heerste een goede sfeer en er hing een fijne energie in de theesalon. Ook die salon was al een genot voor het oog. Mooie donker bruine balkenplafond, een zacht groen getint behang met vogels hing aan de muur omlijst door verschillende schilderijen uit de collectie van William en Anna Singer inclusief een schitterend portret van Anna.

Na de thee betraden we de eerste zaal. De Franse Modernisten zaten op ons te wachten. Mooie hoge plafonds, rustige pasteltint aan de muur en in grote letters de namen van de kunstenaars boven een aangebrachte lijn. Ik scande onmiddellijk de ruimte. Hangt het doek hier? Zie ik zijn naam? Nee. De spanning liep op en daar genoot ik van. Ik nam bewust de tijd om de andere doeken ook goed op me in te laten werken en te luisteren naar het audio commenteer. Een vriendelijke mannenstem begeleidde me door de ruimte. Ik bewonderde twee doeken van Eugene Carriere. Deze doeken zijn zeer kenmerkend door het ingetogen kleurgebruik. De tinten suggereren eerder de vormen dan dat ze deze beschrijven. Heel bijzonder en aangrijpend. Ook het donkere treinstation van Auguste Chabaud greep me naar de strot. Naast deze donkere schilderijen waren er ook kleurexplosies te vinden in de zaal. Hele krachtige doeken waarop met korte strepen opgebrachte verf gemengd was in de mooiste kleuren, die ik nog nooit had gezien.

Na alles in ons opgenomen te hebben, liepen we naar de volgende zaal en ik zag het doek onmiddellijk hangen. In de pastelgroene zaal hing daar aan de linkerkant Jeanne. De vrouw waar ik al zo veel over heb gelezen, die talloze malen geportretteerd is door haar geliefde en die de geschiedenis zo een bijzonder verhaal heeft geschonken. Alles wat ik ooit had gezien, gelezen, gehoord kwam samen in dit moment en het was prachtig. Alles aan het schilderij is mooi. De ingetogen kleuren, de warme uitstraling, de uitgerekte nek, de zedige coltrui, de hoed die lijkt op een aureool en dan die ogen. Ik kon mijn ogen niet van het doek afhouden. Mijn vriendin opperde gelijk om een paar foto’s te maken en als een groupie zei ik daar geen “Nee” tegen. Jeanne en ik zijn nu vereeuwigd. Telkens als ik dichtbij haar kwam, raakte ik ontroerd. Ik moest denken aan Modigliani en aan zijn talent, aan zijn zieke gestel, aan zijn drankzucht, aan zijn uitbundige levensstijl en aan zijn dood. Ik zag ze samen voor me. Arm, maar gelukkig. Jeanne adoreerde haar geliefde. Ze hadden al één meisje samen en nu was ze zwanger van hun tweede kind. Ze zouden gaan trouwen, een gezin vormen en gelukkig zijn. Amadeo werd ziek en hoogzwanger zat Jeanne naast zijn bed, te bidden voor genezing. Ze hield zijn hand vast, depte zijn voorhoofd en kuste hem zachtjes op zijn slapen. Het mocht niet baten, haar geliefde stierf en ze moest hem laten gaan. Haar droom zou nooit waarheid worden. Ze ging naar huis, liep naar de vijfde verdieping en pakte haar acht maanden-zwangerige-buik vast en sprong uit het raam. Pas tien jaar later werd ze met haar geliefde in het graf herenigd.

Na een tijdje voelde ik dat ik er weer klaar voor was om andere schilderijen te bekijken. Dat viel niet mee, want niets kon en kan tippen aan Jeanne. Toch bracht het einde van de expositie nog een verrassing met zich mee en dat was een groot langwerpig doek van Hundertwasser. Deze kleurexplosie en humor die op me werd afgevoerd deed me weer landen op aarde. Na een heerlijke lunch in de serre en een wandeling door de beeldentuin, werden we nog getrakteerd op een fotoserie en een aantal doeken geschilderd door de verzamelaar zelf.

Mieke, bedankt voor het delen van deze ervaring.

 

 

Vandaag wil ik graag mijn dank en bewondering uitspreken aan degene die ooit worteltjestaart heeft uitgevonden. Ik heb geprobeerd de rechtmatige eigenaar van mijn admiratie op te sporen zodat ik in persoon alle lof over deze held kon uitstorten, maar helaas zowel Google, Bing als Wikipedia lieten mij in de steek. Misschien is het maar beter zo. Misschien moeten we onze helden op gepaste afstand bewaren zodat ze hoog en droog op hun voetstuk blijven staan en er vooral niet afstorten vanwege menselijke trekjes.

Vandaag was een collega jarig en zij trakteerde op een Haagse lekkernij, maar ook op worteltjestaart. Eén aanblik op de doos met de op cup cake formaat gemaakte worteltjestaartjes en mijn gedachten waren vertrokken. In ieder geval kon ik aan niets anders meer denken dan aan die taartjes en dat is toch lastig als je aan het werk bent. Gelukkig hoefde ik niet te lang te wachten want rond tien uur begon “het traktatie-overleg”. Dat is een ingepland overleg waar het allemaal om de jarige draait en vooral om zijn of haar traktatie. Collega’s van de afdeling kwamen met een bak koffie in de hand smullen. Die collega die jarig was zat tegenover mij en de doos met worteltjestaartjes bevond zich naast haar. Toch koos ik voor de Haagse specialiteit omdat ik altijd graag iets nieuws wil proberen. Het was lekker, maar uiteraard kon het niet tippen aan de worteltjestaart. Nu bestaat er veel verschil in worteltjestaart. Mijn zus en ik delen dezelfde passie, anderen zien het als obsessie (ach ja), en wij zijn overtuigd dat de lekkerste worteltjestaarten in Engeland worden gemaakt. De leukste locatie om die taart dan te eten is bij Waterstones, een te gekke boekenwinkel met een super toffe thee annex taarten hoek.

En nu komt het bewijs dat toeval niet bestaat. Laat die collega nu die worteltjestaartjes gekocht hebben bij M&S. En laat M&S nu staan voor Marcs and Spencer. En laat Marcs and Spencer nu uit onze voormalige EU vriend komen, the United Kingdom. En laat mij nu helemaal uit elkaar knallen van geluk. Dus na het Haagse hapje kreeg ik van mijn collega ook nog een worteltjestaartje, want zij weet hoe gek ik daar op ben. Ik bekeek het taartje nauwkeurig: mooi rond, in een gekarteld papiertje, cake mooi bruin met oranje stipjes, topping créme-geel met stukjes walnoot. Ik rook er aan en keerde terug naar Engeland, naar Bath, naar die fijne hoek bij Waterstones met mijn zussie en een grote mok groene thee. Ik nam een hap en het glazuur sprong uit mijn vullingen. De cake was zacht en een beetje sponzig, maar niet te nat en soppig. De topping was mierzoet. De combinatie was perfect. De dag kon niet meer stuk. Ik kreunde van genot en moest me een beetje inhouden voor mijn mannelijke collega wiens rug verstrakte naar mijn uiting van dit pure genot. De wereld vervaagde voor een moment, alle werkstress verdween, alle problemen losten op, alleen de worteltjestaart en ik waren van belang. Na een seconde of dertig was het moment weer over, maar oh oh wat was het heerlijk.

Het zou uiteraard onmogelijk worden voor de dag om dit hoogtepunt te overtreffen, ware het niet dat er zeven kleine taartjes over bleven en dat mijn lieve collega die mij schonk. Na deze blog sluit ik me dan ook compleet af van de wereld. Ik zet een pot thee, pak een goed boek en ga elk taartje bekijken, besnuffelen en begeren. Vanavond staan de drie “B”-s centraal en daar hoort Brexit niet bij.

Maya Angelou is een inspiratiebron. Deze Afrikaans-Amerikaanse schrijfster en dichter zette haar pijn om in schoonheid. Daar heb ik bewondering voor. Vandaag kwam ik een gedachte van haar tegen die ik wil delen.

Een vogel zingt niet omdat hij een antwoord heeft,
hij zingt omdat hij een lied heeft.

Denk daar eens rustig over na. Neem de tijd, laat het bezinken en geef de gedachte vervolgens mee met de wolken.

Ik heb een nieuw tv format ontwikkeld. Nu hoop ik stiekem dat er bloglezers zijn die met mij dit format willen gaan ontwikkelen. Tegenwoordig kun je hulp via de televisie krijgen als je man een hobby heeft of je lief twee linkerhanden heeft en een verbouwing van een jaartje of twintig bedenkt waardoor jij en je drie kinderen je moeten wassen in een teiltje en moeten eten uit de magnetron. Ook kun je hulp krijgen bij het rechtzetten van je gebit, het opvoeden van je kinderen en het loslaten van je vet. Verder kun je de camera’s gezellig laten meelopen bij de adoptie van je gehandicapte kindje uit Cambodja of als je het jawoord zegt tegen iemand die je nog nooit hebt gezien. Al met al, mogelijkheden te over en ben ik echt trots op mezelf dat ik een gaatje in de overdaad van dit overweldigende aanbod heb gevonden.

Te weten het volgende probleem. Het kan niet anders dat menig, voornamelijk vrouw, mens hiertegen aanloopt. Het gaat om de klusjesman in huis. Wat moet je daarmee op sociaal gebied? Dat is mijn kernvraag. In ieder geval een vraag waar ik de laatste tijd steeds vaker mee tob. Vorige week nog kwam er een klusjesman om de druppende kraan te maken. Manlief had er al een paar maanden naar gekeken (let op het woordgebruik: gekeken) en besloten na wat heen en weer gedraai van de kraan en het aan- en uitzetten van diezelfde kraan dat er een vakman aan te pas moest komen. Die kwam dan ook een paar dagen later. Manlief nergens te bekennen natuurlijk, dus kwam het op mij neer. Geef je zo iemand een hand? Natuurlijk, en dan zeg je ook je naam. Goed, horde 1 was genomen, maar dan komt het. Wat is nu exact de tijd dat een klusjesman binnen moet zijn om hem iets te drinken aan te bieden? En, wat zeg je eigenlijk tegen een klusjesman? En, nog moeilijker: wat doe je in de tijd dat hij er is? Ik loop maar een beetje druk te doen, heen en weer te lopen, een papiertje van de ene kant van de tafel te verplaatsen naar de andere kant. Nog even kijken of er post is. En in de tussentijd doet de klusjesman gewoon wat hij moet doen en voel ik me een vreemde in mijn eigen huis.

Ook krijg ik altijd rare gedachten bij klusjesmannen. Waar komen ze vandaan, hebben ze een vrouw en huurt die ook wel eens een klusjesman in en weet zij dan wel wat te doen en zou deze klusjesman vanavond klagen tegen zijn vrouw over mij en mijn huishouden, wat een zootje het was? Na tien minuten was de klusjesman vertrokken en bleef ik achter met een verdwaasde blik: alweer overleefd.

Het wordt erger. We hebben nu een klusjesman die de zolder komt verbouwen en dus hele dagen bij ons in huis is. Hij begint om zeven uur (dan heb je lekker veel aan je dag, godsklere) en vertrekt om een uur of vijf. Hoe laat zet je dan koffie? En wat wil hij erbij? Gelukkig was de oplossing dichtbij. Een vlucht: mijn eigen werk.

Nu dacht ik dat ik er even van af was, want de klusjesman van de zolder gaat maandag (gelukkig moet ik dan weer werken) verder, maar niets blijkt minder waar te zijn. Zit ik na een inspannende ochtend met 19 kleuters aan een tosti gaat de bel. De schoorsteenveger: ‘Ik zag je voorbij rijden en ik heb een half uurtje over, zal ik effe komen vegen bij je.’ Manlief was uiteraard alweer gevlogen. ‘Uh ja, oké stamelde ik.’ In mijn hoofd ging het als een razende tekeer: hoe werkt het koffieapparaat ook al weer en heb ik ergens nog koekjes liggen en snel de tafel opruimen en waar ligt die kaart ook alweer die hij altijd aftekent en heb ik wel genoeg geld in huis. Terwijl ik mijn hersenen op voelen toeren draaiden, werkte de schoorsteenveger rustig door. Hij liep na een minuut of tien binnen terwijl ik aan het opruimen was. Hij zei: ‘Ik moet door, laat de koffie maar zitten. Die kaart ligt in de meterkast en dat geld kun je gewoon overmaken hoor. Geen probleem.’

Beste tv makers, het lijkt me dat het probleem voldoende duidelijk is. Doe er iets mee, verlicht de levens van deze getroebleerde wezens en biedt hulp. “Help, er komt een klusser”, lijkt mij een fantastische titel.

Vanwege allesverlammende warmte en klotsende oksels geen uitgebreide blog, zelfs geen inzicht, ook geen mening, grapje of ander braaksel van woorden op dit witte digitale blad. Nou ja, de minimale variant dan.

Ik heb alleen puf voor een verzameling woorden die mijn huidige geestesgesteldheid weergeven:

moe, plakkerig, stinker, zweterig, sacherijnig, vervelend, geveld, hongerig, radeloos, futloos, inspiratieloos, ongemotiveerd, ballorig, opstandig, recalcitrant, irritant, boos, labiel… en het ergste is: ik moet vanavond nog naar de gemeente om mijn ID-kaart van mezelf, manlief en oudste kind te laten verlengen. Lang leve de zomer in Nederland.

Ik kwam een filmpje tegen waarin Broadway-sterren het lied ‘What the world need now is love’, met elkaar zingen. In de USA weten ze wel hoe je met sentimenten om moet gaan. Het gaat hier om een eerbetoon voor de slachtoffers van de schietpartij in een nachtclub in Orlando. De doden zijn begraven, de gewonden getraumatiseerd en de wereld draait gewoon door. Wapens vliegen als zoete broodjes over de toonbank en de wereld kijkt toe. We wachten op het volgende incident.

Het is een mooi gebaar dat deze sterren hun longen uit hun lijf zingen om meer liefde in deze wereld. Heel mooi, maar de ouders van die jongen of dat meisje die bruut is afgeslacht tijdens een avondje uit, hebben daar niets aan. De mooie en -ik geloof er in- oprechte woorden van Obama vervliegen in de lucht. Ze zijn geen pleister op de wonden, want de wonden die er zijn zullen nooit geheeld worden. Er zijn geen pleisters die deze wonden afdekken. Te groot, te diep, te veel.

Het frustreert me mateloos dat dermate excessief geweld telkens weer plaatsvindt, dat mensen elkaar in de diepste van hun wezen haten, dat ongelijkheid voortduurt. Vandaag hier, morgen daar. Het maakt allemaal niet uit, waar, wie, hoe, wanneer. We zijn allemaal slachtoffer. De wereld heeft liefde nodig, graag een overdosis en als het moet met kracht en tegenzin geforceerd toegebracht.