Maand: oktober 2016

In het rijtje memorabele vrouwen staat voor mij Rosa Parks boven aan de lijst. Deze Amerikaanse burgerrechtenactiviste weigert op 1 december 1955 in Montgomery (Alabama) haar plek in de bus af te staan aan een blanke man. In die tijd zijn Afro-Amerikanen verplicht hun plaats af te staan aan blanke medeburgers als die daarom vragen. Rosa Parks (42 jaar) weigert echter. Ze heeft de hele dag gewerkt (ze is naaister), is moe en blij dat ze eindelijk even kan zitten. Ze blijft zitten waar ze zit. Ze vindt dat ze net zoveel rechten heeft om op die stoel in de bus te zitten als een blanke passagier. Voor de wet ligt dat echter anders. Ze overtreedt dus de wet en wordt gearresteerd. Ze wordt vervolgens veroordeeld en moet een boete betalen van 10 dollar en de proceskosten.

De arrestatie en veroordeling van Rosa blijven niet onopgemerkt. Haar actie wordt wereldnieuws. Andere Afro-Amerikanen en   burgerrechtenactivisten besluiten op te komen voor Parks en volgen haar voorbeeld. Haar weigering om op te staan voor een blanke medepassagier en de daarop volgende arrestatie en veroordeling, vormen de aanleiding voor een grootscheepse boycot-actie. Afro-Amerikanen in Montgomery laten de bus links liggen. Op die manier maken ze duidelijk tegen de rassenscheiding in het openbaar vervoer te zijn.

De actievoerders worden geleid door dominee Martin Luther King en hebben een lange adem. Tot 382 dagen na de veroordeling van Rosa Parks weigeren Afro-Amerikanen gebruik te maken van de busdiensten in Montgomery. Uiteindelijk wordt de rassenscheiding in bussen afgeschaft.

Door de actie van één vrouw (die ene druppel in de oceaan die ervoor zorgt dat een tsunami ontstaat) verandert de hele wereld. Ze is een inspiratiebron voor velen. Haar moed en kracht en geloof zorgen ervoor dat er altijd hoop is, want ook wij kunnen de wereld veranderen. Ook wij kunnen de geschiedenis naar onze hand zetten, wanneer we maar willen.

Op 1 december denk ik aan Rosa Parks.

We zijn weer terug. Het landen is nog niet helemaal voltooid, want de overdosis prikkels raak je niet zo maar kwijt. Waar heb ik het over? Disneyland Parijs. Drie dagen park is voldoende voor een camera vol foto’s, benen die na een dag rusten nog steeds zwaar aanvoelen en een glimlach die niet van mijn gezicht te meppen is.

Disney, het is iets magisch. Het is eigenlijk een mega, mega, mega fabriek. Ik heb me verbaasd over al die mensen die daar werken. Bij de parkeerplaatsen, bij de veiligheidscontrole, bij de restaurants, in de winkels en natuurlijk voor de bediening van de attracties. Ongelooflijk.

En dan heb je nog die duizenden mensen die er rondlopen en hun ogen uitkijken. Wij dus ook. Het was de eerste keer dat we met de kinderen naar Disney gingen. Je kan ze nog zo goed voorbereiden, maar wat ze daar hebben gezien heeft een onuitwisbare indruk op ze gemaakt. Al die kleuren, al die Disney figuren, de voortdurende en altijd aanwezige muziek. Het wachten en dan de spanning van de attracties. Het is zo bijzonder om zo een park vanuit de ogen van je kinderen te beleven. Toch beleef je dat anders, want ze vinden alles bijzonder en normaal. Ze zien echt Mickey Mouse en die gekke Donald. Ze zien geen mensen in pakken, verkleed als een Disney figuur. Nee ze zien ze echt. Alles is magie. Een show waarbij een auto over een vrachtauto vloog. Magie. Een vliegend tapijt, een zwevende Dombo, een piratengrot, magie, magie en nog eens magie.

Nu zijn we al weer een dagje thuis en hangt die magie nog wat om ons heen. Opa’s en oma’s worden in geuren en kleuren op de hoogte gebracht van alles wat er is gebeurt. De glimlach hangt nog steeds om al onze monden. Volgens mij blijft die nog wel even hangen.

Magie!!!

Er zijn veel vrouwen die de geschiedenis vorm hebben gegeven. Ik weet veel te weinig van deze krachtige voorgangers om daar zinnig iets over te schrijven. Dat moet veranderen vind ik. Naar aanleiding van een gesprek met een krachtige vriendin heb ik besloten mezelf te verrijken met kennis over mijn vrouwelijke partners in het leven.

Die vrouwen die gestreden hebben voor rechten. Die vrouwen die bijzondere wetenschappelijke prestaties geleverd en voor bijzondere doorbraken hebben gezorgd. Die vrouwen die de kunst glans hebben gegeven. Die vrouwen die sport en vrouwzijn op de kaart hebben gezet. Er zijn er zoveel waar wij (vrouwen in het bijzonder) iets van af zouden moeten weten zodat we weten hoe het is om vrouw te zijn, wat de mogelijkheden zijn als vrouw en welke weg de vrouwen voor ons hebben afgelegd. Als voortbrenger van twee vrouwen vind ik het belangrijk om die kennis zelf te vergaren en op mijn beurt weer door te geven.

Vandaag wil ik kort stil staan bij Mara Montessori. Een vrouw waar ik dagelijks mee te maken heb, nu mijn kinderen op een Montessori school zitten. Maria Montessori werd op 13 augustus 1870 geboren in Chiaravalle, een plaatsje in de Italiaanse provincie Ancona. Ze studeerde medicijnen en promoveerde in 1896 als eerste vrouwelijke arts in Italië. Ze werd vervolgens medisch assistente op een kinderafdeling van een psychiatrische universiteitskliniek. Later werd ze hoogleraar in de antropologie en hygiëne aan de universiteit in Rome.

Vanwege haar werk met zwakzinnige kinderen ontwikkelde ze ideeën over hoe deze kinderen behandeld moesten worden. Maria was er van overtuigd dat de kinderen meer gebaat waren bij pedagogische dan bij medische zorg. Ze bestudeerde een onderwijsmethode van de Franse arts Édouard Séguin. Deze methode voor de educatie van zwakzinnige kinderen werkte Maria in Italië vervolgens verder uit. Omdat zei met deze doorontwikkelde methode veel succes boekte, wilde ze hem ook proberen toe te passen op kinderen in het reguliere onderwijs. In 1907 opende ze in een van de armste wijken van Rome haar Casa dei Bambini. Ze ging hier aan de slag met kinderen die nog niet leerplichtig waren. Op basis van haar ervaringen ontwikkelde ze vervolgens haar eigen opvoedingsmethode.

Volgens de Montessori-methode moeten opvoeders en onderwijzers vooral behulpzaam zijn en in ieder geval moet voorkomen worden dat ze het eigen initiatief van de kinderen belemmeren. Opvoeders moeten kinderen vooral observeren en proberen te ontdekken waar de interesses en ontwikkelingen liggen.

De methode zie ik terug bij ons op school en ik zie hoe mijn kinderen daardoor ontwikkelen tot vrolijke en zelfbewuste mensen. Ze worden gestimuleerd in hun ontwikkeling op een natuurlijke manier en dat pakt bij mijn koters heel erg goed uit. Wij zijn Maria Montessori dan ook veel dank verschuldigd.

Ik vind mijn werk belangrijk. Het gebeurt maar zelden dat ik niet iets boeiends mee maak op mijn werk. Dagelijks wordt ik door iets of iemand wel verrast, soms in positieve zin en soms in negatieve zin. Sommigen zeggen dat ze het na een paar jaar wel gezien hebben, maar telkens als ik denk dat ik op dat punt ben beland gebeurt er wel weer iets dat me doet verbazen.

Ik vind mijn werk leuk en ook belangrijk, maar ook lastig. Vooral lastig omdat ik zelden iets kan delen op bijvoorbeeld deze blog. Al zeker niet over de inhoud, maar ook niet over de omgeving waarin ik werk. Dit klinkt nu allemaal heel mysterieus (nee, ik ben geen spion of een CIA-agent), maar door alle vormen van vertrouwelijkheden waarin ik me tijdens me werk wentel, kan ik er gewoon heel weinig over zeggen.

Wat ik wel weet is dat de omgeving waarin ik werk niet uniek is, maar wel bijzonder. Ik heb bijvoorbeeld niet 1 leidinggevende waarmee ik mijn ongenoegens mee kan uitvechten. Nee, ik werk voor een diverse groepen mensen met allerlei belangen en daarmee moet allemaal rekening gehouden worden.

Vandaag was ik, om een mooie Engelse uitdrukking te gebruiken, not amused door het handelen van mijn baas, maar daar kan ik niets tegen doen. Dat is frustrerend. Aan de andere kant had ik dan weer wel een heel enerverend overleg met een bijzondere partner over een op te starten project waarbij iedereen na het overleg vol energie mee aan de slag wil.

Allerlei kanten van medailles die keer op keer gekanteld, gedraaid en opgepoetst worden. Boeiend en zoals de Engelsen zeggen: never a dull moment.

Douwe Bob pretendeert geen hippie te zijn, althans dat riep hij gisterenavond in Gebouw-T. Natuurlijk is hij wel een hippie. Hij zingt over liefde, onthaasten en verbinding. Tijdens het concert had hij het over energie en hoe goed het voelt als je allemaal in dezelfde flow zit. Dat je dus met elkaar ervoor kan zorgen dat een bepaalde sfeer ontstaat, een gevoel.

Hij verzet zich ook tegen de gevestigde orde en roept op tot samen zijn of samenzijn. Dat maakt hem in mijn ogen een oude hippie, ook al is hij nog maar 23 jaar jong. Als ik naar hem kijk, zie ik een oude ziel. Een wijs en gevoelig iemand die zijn gedachten en gevoelens een plek geeft in zijn muziek. Niet dat die muziek me altijd aanspreekt, maar zijn hele aanwezigheid vind ik fascinerend. Het zijn dit soort jonge mensen waardoor ik het gevoel en het vertrouwen krijg dat niet iedereen in het leven staat voor puur persoonlijk gewin. Dat er meer mensen in het leven zijn die een tegengeluid willen laten horen: het geluid van de liefde, van de verbinding met iedereen ongeacht kleur, vorm of afkomst.

Ik zie in Douwe Bob een mannelijke Janis Joplin. Hij zingt de blues vanuit zijn tenen en ik geloof elk woord van hem. Nu heb ik de hippietijd van de jaren zestig van de vorige eeuw helaas niet kunnen meemaken, maar gisteren ben ik met een gevoel thuis gekomen dat ik nu mee kan doen in de tweede en vernieuwde ronde. Die kans laat ik niet aan me voorbij gaan. Bedankt Douwe Bob voor deze inspiratie.

Soms kan een blog heel kort zijn. Bijvoorbeeld met een quote van de dag.

Cato in de auto naar huis: “mamma ik houd zo veel van jou dat ik niet kan leven zonder jou.”

Alle woorden die daarna opgeschreven worden zijn totaal overbodig.