Maand: januari 2017

Er  zijn van die momenten dat het kippenvel over mijn lijf loopt en ik het koud en warm tegelijk krijg. Meestal springen dan ook de tranen in mijn ogen. Ik kan ontroert raken door een opmerking van een van mijn kinderen (Cato: mamma, ik kan echt niet leven zonder jou) of van een prachtige met de tong uit de mond gefabriceerde tekening of van een goed boek dat op zijn einde loopt of van een prachtig schilderij of van muziek.

Vanochtend was zo een moment. We zaten met zijn drieën aan tafel (manlief was werken) en aten ons ontbijt. Opeens voelde ik de behoefte aan mooie muziek. Ik laat graag de kinderen ervaren wat muziek met je kan doen, dus vertelde ik over een nummer dat ik zo mooi vind en je zelden op de radio hoort. Ze wilden het wel horen en sloten hun ogen.

Na een korte stilte hoor je Babaa Maal een zanger uit Senegal in zijn taal woorden prevelen. Zonder dat ik begrijp wat hij zingt schieten de woorden recht door naar mijn hart. Ik voel rust en aanschouw de schoonheid van de klanken. Vervolgens zwelt de muziek aan en komt de stem van Marcus Mumford erbij. Hij zingt dan:
But in the cold light, I live to, love and adore you
It’s all that I am, it’s all that I have
In the cold light, I live, I’ll only live for you
It’s all that I am, it’s all that I have

De tranen komen op en in langzame stroompjes kietelen ze mijn wangen. De kinderen kijken me aan en Rika zegt ‘mooi mam, ik krijg er kippenvel van.’ Cato wordt stil en samen genieten we. De tekst probeer ik te vertalen, want ze willen graag weten waar het lied over gaat. Ik vertel ze dat het gaat over liefde en vooral de liefde voor hun, mijn mooie meiden. Zij zijn alles.

Ik heb vandaag een aandeel geleverd in de toekomst van twee mensen. Dat voelt ontzettend goed. In mijn werk begeleid ik regelmatige stagiaires van de Hogeschool Tilburg. Dit zijn jonge mensen die HBO Rechten studeren. Ze komen een kijkje nemen in een juridische wereld of een scriptie schrijven om te kunnen afstuderen. Tijdens de begeleiding komt de stagedocent een bezoek brengen om te spreken over de voortgang. Bij het laatste bezoek van een docent ben ik gevraagd om als gecommiteerde scripties te beoordelen. Er zijn drie personen die een scriptie beoordelen. Dat zijn de eerste en tweede docent en iemand uit de praktijk, de gecommiteerde.

Om te kunnen afstuderen moet je een goede scriptie schrijven. Als je dan vervolgens wordt uitgenodigd voor de afstudeerzitting moet je een presentatie houden en moeilijke vragen van de docenten en gecommiteerde beantwoorden. Vandaag was mijn eerste keer en de zenuwen waren voelbaar in het hele gebouw, want er gingen heel veel jonge mensen afstuderen. Voor mij is het alweer een tijdje geleden (en op de universiteit waar ik op zat ging het afstuderen heel anders), maar flitsen van het ploeteren op mijn scriptie en de wanhoop die op momenten bijna te veel werd, kwamen boven fladderen.

De eerste kandidate had een onvoldoende en mocht niet presenteren en dus ook niet afstuderen. Pittig was dat. Ze trilde van de zenuwen, durfde ons bijna niet aan te kijken en haar handen waren klam van het angstzweet. Zij kreeg een feedback-gesprek. Ik had zo te doen met haar. Dit meisje was de eerste in haar familie die ging studeren en ze deed zo haar best, maar het lukte gewoon niet om een goed stuk te schrijven (zonder spel- en taalfouten) en om hoofd- en bijzaken te scheiden. Daardoor was haar scriptie een warboel geworden met allerlei niet relevante zaken. Overduidelijk was ze verdronken in haar eigen stuk.

Dame twee had het beter gedaan. Zelfverzekerd kwam ze met haar blonde los hangende lokken binnen gestapt. Ferme handdruk kreeg ik cadeau en ze ging zitten aan de kop van de tafel met een zelfverzekerde uitstraling. Dat veranderde op slag toen de eerste docent een vraag stelde en ze moest gaan presenteren. Rode vlekken sprongen in haar nek en haar onderlip begon een beetje te trillen. Na wat pittige vragen kon ze haar cijfer in ontvangst nemen en hoorde ik echt een oerschreeuw. De opluchting was op haar gezicht te lezen. Weer een horde genomen naar de toekomst. Op naar de volgende. Ik wens haar en de eerste kandidate, die een herkansing krijgt, heel veel succes. Beide dames wacht een mooie toekomst, want hoe verschillend ze ook waren er zat voldoende pit in om iets moois van hun leven te maken. Girl power.

Ik vind het fenomeen groepsdynamiek boeiend. Elke keer als ik me in een groep beweeg ben ik me bewust van de energie binnen de groep en welke rol ik speel binnen een groep. Elke groep heeft zijn eigen dynamiek en mijn rol kan dus ook telkens een andere zijn. Wat ik soms moeilijk vind is om de ongeschreven regels van een groep te kennen. Dat heeft vaak tijd nodig.

Een groep kan spontaan ontstaan of meer gedwongen zoals familie of een team collega’s. Gisteren organiseerde een klassenouder en ik een ouderavond op school. Van te voren hadden we uitnodigingen uitgereikt aan alle ouders van groep 1/2. We wisten niet van te voren wie er zouden komen. De avond was voorbereid aan de hand van een intro en een aantal vragen die we met ouders wilden bespreken. Doel: verbinding zoeken, de kracht van de school benadrukken en verbeterpunten op tafel leggen en doorgeven aan bestuur/directeur. Met elkaar in gesprek gaan over een belangrijk deel in ons leven: de basisschool van onze kinderen.

In totaal waren we met 7 ouders, allemaal verschillende mensen. Verschillende achtergronden, ideeën en levens. Met elkaar zaten we aan tafel en we hadden uiteraard iets gemeen: de kinderen. De dynamiek die ontstond was prachtig. Betrokken ouders, gedeelde zorgen. Er werd geluisterd, doorgevraagd en nagedacht. Veel humor werd in de lucht gegooid en de cake vond gretig aftrek.

Als ik van een afstand hier naar kijk dan concludeer ik dat als mensen iets gemeenschappelijks hebben en ze in een ongedwongen setting bij elkaar komen, ze vanzelf een gesprek met elkaar aangaan. Een gesprek met wederzijds respect. Natuurlijk is deze ontdekking niet nieuw of revolutionair. Dat weet ik ook wel, maar waarom doen we het in de praktijk toch zo weinig? Wij hebben allemaal iets gemeen met elkaar en als we verbinding zoeken met elkaar, het gesprek aan gaan en de krachten bundelen dan krijgen we alles voor elkaar. Misschien een ideetje voor de komende verkiezingen?

Intuïtie vind ik een mooi woord. Los daarvan vaar ik er wel bij. Daar bedoel ik mee dat hoe meer ik in contact sta met mijn gevoel hoe meer ik beslissingen neem die automatisch kloppen. Nog te vaag?
Ik merk dat ik gedurende een dag soms van hot naar her en weer naar hot vlieg en ren. Dan kom ik buiten adem aan op een afspraak, vergeet de rugzakken van de kinderen of sta wezenloos in de supermarkt voor de schappen besluiteloos wat mee te nemen. Op zulke momenten sta ik ver af van mijn gevoel, want ben alleen maar bezig met gedachten.

Zodra ik stop, adem in, adem uit, en tot rust kom voel ik mijn lichaam. De gejaagdheid die ervoor zorgt dat mijn rug vast gaat zitten. Het kloppen in mijn rechterslaap die een migraine aanval aankondigt. De rusteloze benen die op de bank niet stil willen liggen. De verkrampte spieren in mijn nek en schouders. Als ik dan ontspan dan vallen ook allerlei gedachten van me af en wordt alles automatisch in een bepaald perspectief geplaatst.

Maar leven op intuïte is meer dan voelen alleen. Het gaat om vertrouwen. Eerst moet je contact hebben met je gevoel en dan vervolgens daar op vertrouwen dat dit gevoel je niet voor de gek houdt. We kennen allemaal dat moment dat je binnen stapt bij een stel dat net ruzie heeft gehad. Je voelt de spanning. Of je staat in de lift met iemand en je lijf giert van de zenuwen en schreeuwt dat je moet vertrekken. Om allerlei bedachte sociale ongeschreven regels blijven we dan staan in zo een lift. Nee, handel naar je gevoel en heb vertrouwen.

Vandaag had ik een goed gesprek met iemand. Eigenlijk was ik druk op het werk, maar ik nam de tijd voor dit gesprek omdat ik voelde dat we “ergens” naar toe gingen. Al pratend kwamen ideeën tot stand die goed voelden. Die ideeën konden alleen maar ontstaan in het moment en omdat wij allebei aanvoelden dat het een en ander bespreekbaar was. Weer te vaag? Nou ja, soms is het gewoonweg niet onder woorden te brengen wat je bedoelt. En dat is niet voor niets, want het wordt gevoeld. Heel bijzonder en mooi om te ervaren. Ik dank vandaag mijn gevoel extra.