De eerste opdracht voor mijn online schrijfcursus deel ik via mijn blog. Zodra ik een reactie krijg zal ik die ook vermelden. De opdracht was om een verhaal van maximaal 1000 woorden te schrijven dat zich afspeelt in de supermarkt. Dit is het geworden.
De eerste stap
Mark wist dat hij het juiste moment moest uitkiezen en voelde dat vanochtend dat moment was. Het was nu drie weken geleden. Drie weken dat Miranda niet buiten was geweest, zich aan haar bed vastklampte, bang om het leven in de ogen te kijken. Ze probeerde om alles te laten stoppen zodat zij geen moeite meer hoefde te doen om iets van haar leven te maken. De eerste van de drie weken had ze naar het plafond gestaard of naar de muur als ze zich had omgedraaid. Slapen kon ze niet, huilen en schreeuwen wel. Oerklanken stootte ze uit. Deze schreeuwen zwakten na verloop van tijd af in geluid, maar nimmer in intensiteit. Mark hield haar in zijn armen en streelde haar haren. Daar werd ze rustig van. Pas na haar eerste sessie met Stefan, haar psycholoog, begon ze in slaap te raken. Ze sliep onrustig en kort, maar ze sliep wel en dat was het begin van herstel. Miranda wist dat als ze niet sliep ze gek zou worden, rijp voor een gesticht. Zover kwam het niet en nu zou ze vandaag het advies van Stefan opvolgen en voor het eerst sinds drie weken naar buiten gaan.
Mark bracht haar ontbijt: een beschuit met aardbeien met basterdsuiker en een kop groene thee. Hij bleef even in de deuropening naar haar kijken. Miranda zat rechtop in bed in een tijdschrift te bladeren. Ze zag er moe uit, had rode ogen en donkere kringen onder haar ogen. Haar haren zaten in de war en haar gelaat was bleek. Ondanks al het verdriet vond Mark haar nog even prachtig als drie weken geleden toen ze nog stralend zwanger was van hun zoon. Mark zag dat om Miranda een vleugje hoop hing. Dat vleugje dat hij al weken miste.
Na het ontbijt trok Miranda haar joggingbroek aan en de dikke sweater waarmee ze de afgelopen weken verbonden was geraakt. Ze ging naar buiten en daar zag ze tegenop. Ze wilde zich hullen in een deken van veiligheid. Haar haren trok ze recht, haar gezicht werd verwend met een crème en haar tanden werden zorgvuldig gepoetst. Miranda voelde zich frisser en liep de trap af. Met elke tree die ze betrad voelde ze dat ze dichterbij een deel van haar leven kwam die zou afspelen zonder Teun. Haar lieve zoon die ze drie weken geleden dood ter wereld bracht. Nu was ze een moeder zonder kind en moest zij verder.
Mark gaf haar een stevige hand en ze liepen samen naar buiten. De zuurstofrijke lucht sloeg in haar gezicht en benam haar voor een moment de adem. Haar ogen begonnen te prikken. Mark vertelde haar tijdens het lopen iets over de hond en vulde daarmee de open ruimte. Ze hield zijn hand nog iets steviger vast. Ze moest er door heen. Ze gingen boodschappen doen, op advies van Stefan. Boodschappen doen hoort bij een normaal leven en het zou haar helpen weer in haar normale ritme van het leven te komen.
De supermarkt bevond zich om de hoek. Na een minuut of vijf kwamen ze eraan en Miranda ademde diep in en liep door de automatisch opengaande deuren. Mark gaf haar een arm en in zijn andere hand hield hij een mandje vast. Er zat een achtergebleven boodschappenbriefje in. Een briefje van iemand die wel zijn leven in eigen hand had of niet? Miranda voelde de kou van de supermarkt en rilde, ook het felle door tl-lampen verspreidde licht deed haar huiveren. Ze ademde uit. Behendig werd ze door Mark door de groente- en fruitafdeling gedirigeerd. Een zak roodgele appels gingen in de mand tezamen met een wok groentepakket voor de pasta. Mark stopte vijf gele kiwi’s in een zakje en woog ze af om de prijs erop te kunnen plakken. Vervolgens liepen ze samen naar de afdeling brood. Het rook er naar afgebakken croissants. Miranda voelde geen aandrang om er een paar mee te nemen, terwijl ze dol was op deze Franse lekkernij. In het mandje belandden verder nog een half gesneden volkorenbrood, gesneden oude kaas, gehakt en pastasaus.
Mensen groetten Miranda en liepen verder. Niemand sprak haar aan of gaf haar een blik vol medelijden. Daar was ze bang voor geweest. Bang dat ze plotseling overvallen zou worden door haar eigen verhaal. Mark voelde dat de arm van Miranda verslapte, ze ontspande zich. Hij durfde het aan haar los te laten en een opdracht te geven. Hij vroeg of ze een toetje kon pakken. Miranda liep de koelruimte binnen waar alle zuivel stond: pakken melk, karnemelk, yoghurt, kwark, vla, pudding en slagroom. Het was hier nog kouder en plots verlamde ze. Haar benen leken bevroren aan de grond, haar hart begon sneller te kloppen en ook al had ze het koud zweetdruppeltjes stroomden langs haar rug. Zo veel keuze, zo veel pakken, zo veel kleuren, zo veel letters. Wat moest ze kiezen? Haar kind was dood en wat voor toetje moest ze nu kiezen? Ze stopte haar handen diep in haar zakken. Ze wist het allemaal niet meer. Wat deed ze hier? Waar was Mark? Waarom is Teun dood? Wat gebeurde er toch allemaal? De tranen welden op en haar neus begon zich te vullen met snot en ze zocht in haar zakken naar een zakdoek. Mark greep haar stevig vast, zei niets, griste een pak vla uit het schap en loosde haar naar de kassa. De gangpaden vervaagden. Miranda zag niets meer. Het geluid van de scanner bracht haar weer terug. Dat vertrouwde geluid herinnerde haar aan het nu. Ze ontspande, tilde haar hoofd op en keek de kassière aan. Mark betaalde en de kassière wenste hun een hele fijne dag. De eerste stap naar een fijne dag was gezet. Vermoeid maar ook trots liepen ze hand in hand terug naar huis.
Biancaschrijftblog 