Maand: december 2016

Nog een paar uur en dan start er weer een nieuw jaar. Elke dag is nieuwe, maar toch voel ik me een beetje melancholisch. Samen met de kinderen muziek luisteren ontroert me vandaag meer dan gisteren of welke andere dag dan ook. Coldplay knettert uit de speakers en de tranen laten diepe sporen na op mijn gezicht.

Ik ben dankbaar voor mijn leven, mijn gezin, onze gezondheid, de liefde, de verbondenheid. Alles is mooi.  Ook al is de wereld buiten heel vaak lelijk, donker, wreed en pijnlijk. Toch kan het licht binnen dan prachtig schijnen waardoor ik hoopvol ben. Hoopvol dat dit licht sterk genoeg is om een vonk naar buiten te brengen.

Om met Loesje te spreken: als de tijd vliegt, vlieg mee. Fijne vlucht iedereen.

 

 

Ik heb net de documentaire gezien over Amy Winehouse. Wat een ongelooflijk triest verhaal is dat. Ik vind haar muziek bijzonder en prachtig, maar had me nooit zo ingelezen of verdiept in haar verhaal tot vandaag.

We dragen allemaal ons verleden met ons mee en wat mij telkens opvalt is hoe veel behoefte ieder mens heeft aan liefde, geborgenheid en gezien te worden. Hoe komt het dan toch dat we elkaar telkens weer die behoeften ontzeggen? Elkaar bestrijden, verminken en pijn doen? Het begint vaak bij de ouders. Ik voel de druk om zorgvuldig om te gaan met de gevoelens van hen die nog maar net rondlopen op deze wereld. Maar wat is dat moeilijk.

Mijn hart huilt voor Amy. Soms is het leven zoals dat nu geleefd moet worden niet te doen. Ze heeft haar voetafdruk achter gelaten op een indrukwekkende manier. En op dit soort momenten hoop ik echt dat er een beter hiernamaals is.

Mijn blog helpt me bij het terugkijken naar het afgelopen jaar. Even wat feiten op een rij over mijn blog:
– Tot heden heb ik 325 berichten gepost.
– Daarin zaten 69 gedichten, 245 blogs (soms gedeeltelijk een gedicht en een paar verhalen/gedichten van Rika) en 3 verhalen waarvan 1 afgerond.
– 2806 keer is mijn blog bekeken en ik heb 78 reacties ontvangen.

Ik ben daar zeer tevreden over. Het schrijven heeft me echt gebracht wat ik zocht. De insteek was om schrijfritme op te doen en om mijn schrijfstijl verder te ontwikkelen. Dat is gelukt. Ik had nooit verwacht dat ik zo veel blogs zou posten en zeker niet dat er zoveel gedichten in mijn toetsenbord verborgen zaten. Verder heb ik angsten overwonnen of in ieder geval recht in de bek aangestaard. Het schrijven heeft me geholpen om oud verdriet te verwerken, om mijn innerlijke criticaster de mond te snoeren en om innerlijke rust te vinden. Het blijft een voortdurend proces, maar ik voel me rustiger en gelukkiger dan vorig jaar.

Ik heb meegedaan aan verschillende gedichtenwedstrijden, allemaal zonder succes. Dat heeft me ook weer wat geleerd. Vooral hoe ik met teleurstellingen omga. Mezelf blootstellen in een blog (in de wetenschap dat iemand die ik niet ken ze leest) maakt dat ik eerlijker ben. Ik luister naar mijn gevoel en zeg gewoon eerlijk dat ik ergens van baal. Wat ik vervolgens heb gezien is dat ik na een teleurstelling mezelf weer beetpak, het stof afblaas en verder ga met schrijven, want schrijven is heerlijk en uiteindelijk schrijf ik in eerste instantie voor mezelf.

De online schrijfcursus bleek niet te passen bij me, maar het schrijfweekend dat ik bij Cootje heb gevolgd dan weer wel. Zij heeft de gave om haar cursisten naar grote hoogte te brengen binnen korte tijd. Heel erg inspirerend is het om te merken bij jezelf dat je een onuitputtelijke bron aan inspiratie in je hebt zitten. Gedichten kunnen gaan over alles en iedereen en er kan er één elk moment (zelfs onder druk) ontspruiten.

Wat is er verder dit jaar gebeurd? Een korte opsomming (vooral voor later):
– Cato is 4 jaar geworden, gaat naar school, leert schrijven, lezen en sommen maken. Ze groeit en bloeit helemaal op. Ze leert fietsen zonder zijwielen en gaat voor het eerst alleen bij opa en oma logeren. Doordat ze naar school gaat, maakt ze ook snel vriendjes. De eerste speelafspraken zijn gemaakt en de uitnodigingen voor verjaardagspartijtjes stromen binnen. Haar beste vriend is A.J. Ze is voor het eerst naar een toneelvoorstelling geweest. Ook zelf speelt ze een rol in een musical, haalt haar judo- en pietendiploma en aanschouwt de magie in Disney.

– Rika is 6 jaar geworden, verhuist naar groep 3 en schrijft de sterren van de hemel. Maakt haar eerste schoolopdrachten en zit heerlijk in haar vel. Ze leest boek na boek en haalt haar zwemdiploma A. Ook zij maakt nieuwe vrienden en kan elke dag wel met iemand anders afspreken. Liv blijft haar beste vriendin en het eerste logeerpartijtje verloopt jammerlijk. Diepe teleurstelling heeft er niet voor kunnen zorgen dat de vriendschap verbrak. De liefde zit diep. Ze speelt een rol in de musical en kijkt haar ogen uit in Disney. Ze schrijft dagboeken vol en haar eerste verhalen en gedichten krijgen een plek in een schriftje of op mijn blog.

– Manlief is 40 jaar geworden en nog steeds lief. Hij zorgt goed voor ons. Hij tennist, doet een poging om te joggen en neemt zich telkens voor om 10 kilo af te vallen, maar dan duikt opeens een lied op “liever te dik in mijn kist dan een feestje gemist.” We zijn 12 1/2 jaar getrouwd (en 20 jaar samen) en vieren dat met een tuinfeest. Hij werkt, pokert af en toe en leeft zijn leven.

– Dan blijf ik nog over. Wat voor jaar was het? Kort antwoord: mooi. Ik ben 40 jaar geworden. Daar ben ik blij mee. Ik voel me zelfverzekerder dan ooit en sta met beide benen in het leven. Ik heb mijn opleiding voor mijn werk afgemaakt, gedij goed op het werk en ervaar elke dag uitdagingen. Ik ben begonnen met bloggen, heb mezelf getrakteerd op een retraite en een schrijfweekend. Rust en inspiratie heeft me dat opgeleverd. Ik ben met mijn zus naar Berlijn geweest, met het gezin naar Frankrijk en Disney. Met veel plezier kijk ik terug op die vakanties. Helaas heb ik mijn tante moeten laten gaan en is mijn moeder ziek geweest. Dat heeft veel pijn gedaan en toch draait de wereld door en voel ik geluk in mezelf. Ik heb me gestort op lezen (totaal 47 boeken) en fietsen.

Voor het nieuwe jaar wens ik meer van hetzelfde. Of anders geformuleerd laat alles maar zoals het is. Geluk, gezondheid, gezin (de drie G’s) aangevuld met liefde, vriendschap en rust zijn de ingrediënten voor een perfect 2017 en dat wens ik dan ook iedereen toe.

 

 

Lezen is fijn. Chocolade is heerlijk, maar er gaat toch echt niets boven je helemaal laten gaan op muziek. Ook wel dansen genoemd. Vandaag is mijn zus op bezoek. Dat betekent: feest, gekkigheid, veel en hard lachen en dansen. Om de meidendag compleet te maken zijn we met de kinderen (twee meiden) naar de film “Ballerina” geweest. Wat een magische film is dat.

De meiden hebben genoten. Ook de grote meisjes. Mijn zus en ik hebben keihard gelachen, heel veel gesnoept en na de film deden we een poging om te zwieren door de zaal. Mijn oudste dochter heeft voortdurend met haar mond open gezeten. Haar handjes waren klam en af en toe hoorden we “ahhh”en “ohhh”. Zo mooi vond ze de film. En een kwestie waar ze al langer over aan het nadenken is, was ook gelijk opgelost. Na het behalen van zwemdiploma B wil ze op ballarina les, zoals zij dat zo mooi verwoord.

Na het eten ging de radio aan. De top 2000 galmde door de keuken. Edith Piaf zong dat ze nergens spijt van had en wij probeerden de pirouette en de sprongen uit de film na te doen. Wat is het toch heerlijk om te zwieren. Ook al bak je er niets van. Je lichaam helemaal los gooien, het ritme omarmen en gaan. Geen schaamte, geen remmingen. Heerlijk.

Iedereen deed mee. Manlief liet nieuwe moves zien, Cato vloog over de vloer, Rika schudde met haar billen, tante Pim gooide haar haren los en ik? Ik deed wat ik altijd doe: helemaal los. Uitgeput en warm vertrokken de meiden naar bed. Dromen over dansen en zwieren. Ik droom met ze mee.

Het is bijna tien uur in de avond en ik ben onrustig. Net de helft van een bijzonder slechte Nederlandse film gezien, maar die film kon mijn zenuwen niet bedaren. Mooi woord trouwens “bedaren”. Maar goed. Nu zit ik in bed (intiemer dan dit wordt het trouwens niet) met de ipad op mijn schoot wanhopig te speuren op de digitale snelweg naar antwoorden. De vraag die aanleiding heeft gegeven tot de speurtocht is de volgende. Zal ik mij omscholen tot coach?

En dan niet de voetbalcoach voor het lokale meidenteam, maar zo eentje van het soort….u vertelt, ik luister en samen gaan we er mee aan de slag zodat u weer een beetje lucht in uw leven krijgt. Zo eentje. Normaal deel ik dit soort gedachten niet op mijn blog. Dat vind ik namelijk eng. Het delen op zich vind ik niet zo eng, maar meer het hardop tegen mezelf zeggen dat ik serieus bezig ben met iets nieuws. Is het niet gewoon een bevlieging? Daar heb ik namelijk een cv vol van. Schilderen. Sieraden maken. Kunstgeschiedenis studeren (wat ik trouwens nooit daadwerkelijk gedaan heb). De politiek in. Vrijwilligerswerk doen. Allemaal activiteiten die op hun tijd allemaal heel mooi, nuttig, leerzaam en leuk waren. Maar geen lang leven waren beschoren. Is dat erg? Nee, het verrijkt enorm.

Nu is het anders. Nu wil ik mijn leven op zijn kop gooien. Coach worden. En dus daarmee meerdere monden kunnen voeden. Niet als hobby. Een praktijkruimte heb ik al. Een bedrijfsplan ligt al voor een groot gedeelte klaar. Een naam, idem dito. Hoe zit het dan met de vaardigheden? Volgens mij heb ik die ook. Ik kan luisteren, verbinden, motiveren, heb een bak met levenservaring. Is het niet gewoon die goede oude angst die om de hoek komt kijken? Dat stemmetje dat roept “dat kan jij helemaal niet, houd je nou gewoon lekker bij wat je kunt, daar vaar je wel bij.”

Ook knaagt er iets aan me. Ik moet meer kennis hebben. Ik moet meer weten. Klopt dat eigenlijk wel? Is dat niet gewoon net zoiets als…als ik later groot ben dan word ik gelukkig…of…als ik die man heb dan ben ik gelukkig? Dan speelt nog mee dat ik van nature stront eigenwijs ben en mezelf behoorlijk kan overschatten, waardoor ik een zelfvertrouwen heb dat niet op iets concreets berust. Doe ik daarmee dan mijn potentiële klanten niet te kort? Of raak ik niet enorm verveeld als ik een peperdure opleiding ga volgen, terwijl ik toch al weet dat ik het anders ga doen. Dat zit namelijk in mijn aard. Ik doe graag dingen anders. Ook omdat ik anders denk en tegen dingen aankijk. Zo ben ik nu eenmaal.

Allemaal vragen. Natuurlijk biedt internet geen soelaas. Zo als ik altijd zeg tegen de mensen die ik op mijn werk begeleidt, de antwoorden zitten allemaal al in jezelf verborgen. Je moet alleen nog even luisteren zodat je ze ook zelf hoort. Ook bij mij zitten die antwoorden ergens. Ik moet nu de deur vinden waarachter ze zich verschuilen.

Quote van de dag.

The meaning of life is to find your gift

The purpose of life is to give it away.

Pablo Picasso

Het einde van het jaar nadert. Een moment om te bezinnen is aangebroken. Even terugkijken naar het afgelopen jaar en ik ga bedenken wat ik met mijn blog ga doen. Ga ik nog dagelijks schrijven? Ga ik me richten op een verhaal? Ga ik door met dichten?

Eerlijk gezegd weet ik het nog niet. Ik verkeer de afgelopen twee weken in een kleine mineur stemming voor wat betreft de kwaliteit van mijn schrijfsels en in het bijzonder mijn dichtsels. Ik heb meegedaan aan een gedichtenwedstrijd. De (in mijn ogen) zeven beste gedichten zijn geselecteerd en ingediend. Helaas heb ik met geen een gedicht de volgende ronde bereikt. Dat heeft mijn zelfvertrouwen wel aangetast. Ik kan daar heel stoer of rationeel over doen, maar de keiharde waarheid is dat ik teleurgesteld ben. Teleurgesteld in mezelf wel te verstaan. Ik heb een bepaald beeld van mezelf als schrijver en dichter. Wat voor een beeld dat nu precies is kan ik slecht onder woorden brengen, maar in ieder geval is het positiever gekleurd dan de werkelijkheid mij nu vertelt. Op dit moment weet ik het dus even niet meer. Natuurlijk ben ik niet objectief. Dat lijkt me ook onmogelijk, toch beticht ik mezelf er wel van realiteitszin te hebben. Daarbij komt dat mijn gedichten sommigen hebben geraakt. Dus kom ik tot de conclusie dat het toch echt geen bagger is. Dan popt gelijk de eeuwige vraag op: Wat doet het ertoe? Wat doet het ertoe wat anderen vinden? Laat ik daar dan ook maar eerlijk over zijn. Ik heb liever succes dan mislukking. Ik vaar wel bij complimenten en aanmoedigingen. Is dat mijn ego? Ja, uiteraard. Is het erg? Mijn ego en ik vinden van niet. Volgens mij spiegelen we onszelf ook aan anderen. Niet alleen maar voor waardering en zelfrespect, maar ook om te groeien.

Ik ga de komende dagen nog eens goed in de spiegel kijken. Boeddhisten zeggen altijd: het gaat om de weg en niet om de bestemming. Misschien is schrijven wel mijn weg en weet niemand waartoe dat leidt. Waarschijnlijk is de eindbestemming niet de meest voor de hand liggende.

Als ik denk aan mijn kamer
zie ik de posters voor me
helden waar ik over droomde
kleurige armbanden
lange beenwarmers
en zingen tot mijn longen
zich vulden met hoop
verlangens om ook van
betekenis te zijn
aan de ene kant groen
de andere muur met bruine bloemen
nu heet dat retro
toen behang

Nu zijn we 30 jaar verder
de helden zijn vertrokken
naar nog eeuwiger dan eeuwig
alleen zij is achter gebleven
zonder armbanden en beenwarmers
maar met een verhaal
een inspiratiebron voor velen
diepe betekenis in mijn leven
haar strijd tegen de tijd
voert zij vol ambitie
de posters zijn vergeeld
het vel strak getrokken
retro noemen ze dat nu.

Vandaag weet ik niet goed waar ik over wil schrijven, terwijl ik wel een enorme behoefte voel om te schrijven. Misschien moet de blog gaan over Sylvana Simons. Dat ze eindelijk haar verstand weer heeft gevonden. Of dat ze moedig is of misschien wel oliedom. Op dit moment heb ik geen zin in een mening.

Misschien moet het stukje dan gaan over de vrouw bij Kruidvat die dacht dat ik voor drong bij de kassa, terwijl ik haar niet had gezien. Zij ging uit haar plaat en had niet verwacht dat ze dat beter niet kon doen.

Of over die vriendin die morgen jarig is maar geveld is door de griep. Tja, daar zijn er velen van, maar ik gun haar een mooie kerst en dito verjaardag. En for the record: griep is stom!

Ik kan ook woordenlang uitweiden over de stroom gedachten die me de laatste week ernstig belemmeren in mijn dagelijks functioneren. Er broeit iets in me. Ik ben onrustig, vatbaar voor een koutje, maar vooral vatbaar voor verandering. Ik weet nog niet goed wat of hoe of wanneer of waar of waarom, maar ik voel het kriebelen. Nu heb ik al enige tijd ervaring met mezelf en herken ik deze onrust. Wat ik nu veel beter kan dan voorheen is wachten. Vooral afwachten totdat duidelijk wordt of de onrust van tijdelijke aard was of actie nodig is om mijn leven een andere wending te geven. Dat wachten doe ik dan ook maar onder het genot van een kop thee. Wachten is nooit mijn grootste kwaliteit geweest. En dat geeft dus alweer aan dat het goed is. Je moet soms dat doen waartegen je weerstand voelt, want die weerstand zegt op zich al genoeg.

Ik ga dus wachten, broeden, wachten, ergeren (want dat hoort erbij) en luisteren terwijl ik wacht naar een stem die me gaat vertellen wat “we” gaan doen. Ik ben benieuwd. Tot het zover is, wacht ik (on)rustig af.