Ik heb net de documentaire gezien over Amy Winehouse. Wat een ongelooflijk triest verhaal is dat. Ik vind haar muziek bijzonder en prachtig, maar had me nooit zo ingelezen of verdiept in haar verhaal tot vandaag.
We dragen allemaal ons verleden met ons mee en wat mij telkens opvalt is hoe veel behoefte ieder mens heeft aan liefde, geborgenheid en gezien te worden. Hoe komt het dan toch dat we elkaar telkens weer die behoeften ontzeggen? Elkaar bestrijden, verminken en pijn doen? Het begint vaak bij de ouders. Ik voel de druk om zorgvuldig om te gaan met de gevoelens van hen die nog maar net rondlopen op deze wereld. Maar wat is dat moeilijk.
Mijn hart huilt voor Amy. Soms is het leven zoals dat nu geleefd moet worden niet te doen. Ze heeft haar voetafdruk achter gelaten op een indrukwekkende manier. En op dit soort momenten hoop ik echt dat er een beter hiernamaals is.
