Blauwe muren
houden mij gevangen
takken grijpen
klauwen om zich heen
Ik kan niet ontsnappen
Het licht
zoekt een weg
naar binnen
wat houdt haar tegen
Ik mag niet ontsnappen
Zwart beeld
heen en weer
geslingerd in
de tijd, dagen, jaren
Ik wil niet ontsnappen
Het vasthouden
van de gedachten
zorgt voor
voortdurende
beweging
van energie
eindigend daar
waar het begon
Soms begint
het begin
op het eind
maar meestal
eindigt
het einde weer
bij het begin
vasthoudend
Hoe breek je uit die
zelfverkozen gevangenis
Ik kijk naar hem
maar hij ziet mij niet
ik volg hem, luister
mijn woorden botsen
tegen een muur
en als een op hol
geslagen groep gazellen
grazen de gedachten
Terug bij het begin
dat eindeloze
onbegrijpelijke
overgedramatiseerde
draaien van de
wieken van de
dagdagelijkse
gedachten
De tralies zijn van
onbreekbaar staal
What the fuck is this world
Running to, you didn’t
Leave a message, at least I
Could of learned your voice one last time
Daily minefield, this could
Be my time, ‘bout you?
Would you hit me?
Would you hit me?
Oh oh oh
Oh whoa whoa, oh
All the bills go by, and
Initiatives are taken up
By the middle, there ain’t gonna be any middle any more
And the cross I’m bearing home
Ain’t indicative of my place, left the porch
Left the porch, oh oh oh
Hear my name, take a good look
This could be the day
Hold my hand, walk beside me
I just need to say
Hear my name, take a good look
This could be the day
Hold my hand, walk beside me
I just need to say
I could not take a-just one day
I know when I would not ever touch you
Hold you, feel you in my arms ever again
Yeah, yeah, yeah
Yeah, yeah, yeah
Yeah, yeah, yeah
Yeah, yeah, yeah
Songwriter: Eddie Vedder
Trillingen in de lucht
vervliegen
bezweren
openen mijn gemoed
mondhoeken omhoog
armen in de lucht
gebalde vuisten
Een sprong in het
moment
gegrepen
tijden reizen voorbij
die hoek in mijn kamer
de hoes van het doosje
eerste tonen
Alles komt samen
vervlogen
bezworen
begrepen
beleven, leven, gegeven
voeten van de vloer
ik zweef en leef
Alweer 25 jaar geleden was ik een tiener/jong volwassene. Ik vond vooral mezelf al redelijk volwassen, maar de buitenwereld allesbehalve dat. Ik was 16/17 jaar, zat vol boosheid en verdriet en bedwong mijn gevoelens bij voorkeur alleen en op mijn kamer. Muziek was mijn beste vriend. Muziek gaf me troost en antwoorden. Op dat moment kwam er een band op mijn pad die songteksten de ether ingooiden die rechtstreeks in mijn hart terecht kwamen. Het waren niet zo maar liedjes. Het was een hartslag, mijn hartslag. Het was begrip. Het waren antwoorden. Het album in kwestie was van Pearl Jam, Ten.
Nu 25 jaar later heb ik de band voor het eerst live gezien en ervaren. Nooit heb ik goed onder woorden kunnen brengen wat deze band voor me heeft betekend, maar voor mijn nageslacht wil ik een poging wagen. Waarom? Zodat ze mij beter begrijpen en vooral mijn keuzes voor muziek, maar vooral ook zodat ze kunnen lezen wat muziek voor je kan betekenen. Ik hoop dat mijn kinderen als ze zich wanhopig voelen of eenzaam naar me toe komen, maar doen ze dat niet of kunnen ze dat niet of willen ze dat niet, dat ze dan weten dat muziek kan helpen.
Het album Ten is rauw en eerlijk. Het is energiek en krachtig. Vooral Alive was op mijn lijf geschreven. Ik kende mijn echte vader wel. Zag hem weinig en plotseling was hij dood. En ik, ik leefde verder. Elke dag leefde ik verder zonder hem. Ik groeide op zonder hem, kreeg een vriendje, haalde mijn diploma, ging studeren, woonde op kamers, allemaal zonder hem. Een diep zwart verdriet waar ik niet aan wilde komen. Begraven in een donkere kamer in mijn ziel. Eddie Vedder zong er over en ik begreep het. Het onrecht. Het gemis. De vragen die achter blijven bij jou en die nooit beantwoord worden door hem.
Elke dag luisterde ik naar het album en vond mezelf. Dinsdag zag ik Pearl Jam voor het eerst live. Natuurlijk heb ik in de afgelopen 25 jaar kansen gehad om ze te zien. Maar dit was het moment. En, het was magisch. Ruw en eerlijk. Ik werd niet melancholisch (had ik trouwens wel verwacht). Nee, ik voelde me vrij en heerlijk. Helemaal los. Los van ellende, verdriet, boosheid. Los van het hoekje in mijn kamer waar ik me opsloot. Ik voelde me één met mezelf en dat is een gevoel waar echt geen woorden voor zijn.
Biancaschrijftblog 