Ik heb een opdracht. Voor de uitvoering van deze opdracht heb ik alles binnen handbereik. Ik heb een spiksplinter nieuwe laptop, cadeau gekregen van mijn ouders die hiermee een bepaalde vorm van genegenheid schenken. Daarnaast tien gezonde en flexibel functionerende vingers, ook trouwens van mijn ouders gekregen. Verder heb ik verhalen waar diezelfde ouders, ook in een andere samenstelling, regelmatig de revue passeren.
Alles is dus aanwezig om de opdracht uit te voeren. Klaar om te beginnen zou je kunnen denken. Maar dan gebeurt het. Laptop is leeg, de nieuwe versie van windows begrijp ik niet. Vervlogen tijd, flexibele vingers blijken vast te zitten aan een vermoeid en stram lijf, en dat verhaal, tja, is dat nu eigenlijk wel zo boeiend dat het toevertrouwd moet worden aan het papier?
Excuses, uitvluchten. Ik begrijp het heel goed. Angst is wat regeert. Daar moet verandering in komen. De eerste zet is een blog aanmaken. Ik heb geen flauw idee hoe dat moet. Het blijkt redelijk eenvoudig te zijn, maar heb wederom geen flauw idee of het ook gelukt is. Met andere woorden of de buitenwereld dit nu ook kan zien. Computers zijn niet mijn vrienden, boeken daarentegen wel. Toch ga ik vriendschap sluiten met dit onmisbare apparaat. Eerst moeten we elkaar leren kennen. Goed in elkaar verdiepen om te zien of er een toekomst tussen ons is. Hij is best aantrekkelijk. Mooi zwart, licht in gebruik, maar ook robuust en stoer. Hij zegt waar het op staat, maar niet op een macho overheersende manier. Wie weet gaat het goed met ons komen. Meer nog moet ik proberen de blog en het bijbehorende programma tot kameraad te maken. Waarom start een nieuwe zin niet met een hoofdletter bijvoorbeeld? Hoe krijg ik het voor elkaar dat de foto die ik er op heb gezet ook zichtbaar is? En kan mijn tekst geredigeerd worden op spelfouten, want die flexibele vingers vliegen over het toetsenbord en raken soms zo in vervoering dat ze letters aanraken die niet bij de woorden horen.
De zoektocht is begonnen.
Biancaschrijftblog 