de man komt thuis
staart naar de mat
jas druipt nog na
een scheur in de vloer
zo eentje met ambitie
klein beginnen
groots eindigen
schoenen uit
een blik in de spiegel
verraad meer scheuren
van die soort
die ambities achter zich laten
op sokken verder
de koude vloer
gat in zijn sok
een teen breekt uit
past nog net over de scheur
verdwenen ambities
witte paardenkak en paarse kattenslijm
in mijn dromen kan het allemaal waar zijn
omgeven door bergen met chocola
laven aan limonade met aardbeiensmaak
de muren die turen en naar me lachen
wolken die voorbij vliegen en me willen pakken
om me heen vliegen fietsen en fietsen vliegen
een circus in mijn hoofd
een lach wordt een traan van puur goud
ik was me in stralen van de regenboog
mijn haren geel blauw en rood
vingers zijn harken en ogen staan uit elkaar
maar alles kan als je van potlood bent
benen zonder tenen, huppelend er op uit
fluitend buiten naast bloemen en vlinders
de tomeloze fantasie stroomt in de ruimte
alles kan waar zijn
Ik heb al zo lang niet geschreven. Niet echt geschreven. Hoe komt dat? Ik kijk om me heen en kan van alles aanwijzen, maar het geeft niet. Het doet er ook niet toe. Het gaat zoals het gaat. Wat me opvalt is dat hoe meer tumult er om me heen is, hoe meer meningen via blogs of Facebook of Twitter of wat dan ook uitgebraakt worden, hoe meer ik aanschouw. Hoe drukker mijn leven is, hoe meer ik naar binnen keer. Hoe meer er in de wereld gebeurt, hoe stiller ik daarvan word.
Wat is dat toch met deze tijd dat je altijd maar een mening moet hebben en dat zo nodig moet delen met anderen? Ik vind het heerlijk om ook eens mijn mond te houden en te relativeren. Is het boeiend om alles met anderen te delen? Is deze blog boeiend? Vast niet, maar toch is schrijven heerlijk. Het ventileert de poriën zo fijn. Het maakt emoties vloeibaar zodat ze van mijn rug druipen, zo het afvoerputje in. Dus ik schrijf mijn blog alsof ik tegen mezelf spreek en laat gaan wat er uit moet. Uitzonderlijk vaag is dat en dat mag natuurlijk. Dichterlijke vrijheid noemen we dat.
Ik schrijf het liefst over ervaringen, ergernissen, wonderbaarlijkheden, verwonderingen en voor mij heeft het meerwaarde om dit dus vast te leggen. Niet omdat ik daarmee een ander wil vermoeien, want als er een lezer is die zich hier aan stoort dan adviseer ik om de laptop met een rotgang dicht te klappen en met een kop thee een goed boek te gaan lezen. Maar heel misschien is er daar buiten ook iemand die zich verwondert en heel misschien delen we dat dan samen. Ik geloof namelijk dat altijd meer ons bindt dan verdeelt en ik houd van verbinden. Ik houd ervan om verbonden te zijn met een ander. Nu moet ik alleen nog leren diezelfde verbinding te voelen met mezelf. Dus vanaf vandaag deel ik misschien wel weer op regelmatige basis mijn lief en leed en misschien ook wel niet.
Ga ik op zoek
naar de schuchtere schaduwen
die me omringen
Val ik in de diepe donkere
kuilen van teleurstelling
zuchtend gooi ik mijn
frustraties in de lucht
Adem ontsnapt met gegrom
diepe teugen inhaleer ik
en verleer telkens los te laten
Met gesloten ogen bedenk
ik maar weer alles wat anders kan
en zie voortdurend het groenere gras
Licht dringt naar binnen
ogen gaan open, wimpers wijken
schaduwen verdwijnen
maar dat, dat is maar schijn
Ben Ali Libi
Op een lijst van artiesten, in de oorlog vermoord,
staat een naam waarvan ik nog nooit had gehoord,
dus keek ik er met verwondering naar:
Ben Ali Libi. Goochelaar.
Met een lach en een smoes en een goocheldoos
en een alibi dat-ie zorgvuldig koos,
scharrelde hij de kost bij elkaar:
Ben Ali Libi, de goochelaar.
Toen vonden de vrienden van de Weduwe Rost
dat Nederland nodig moest worden verlost
van het wereldwijd joods-bolsjewistisch gevaar.
Ze bedoelden natuurlijk die goochelaar.
Wie zo dikwijls een duif of een bloem had verstopt,
kon zichzelf niet verstoppen, toen er hard werd geklopt.
Er stond al een overvalwagen klaar
voor Ben Ali Libi, de goochelaar.
In ’t concentratiekamp heeft hij misschien
zijn aardigste trucs nog wel eens laten zien
met een lach en een smoes, een misleidend gebaar,
Ben Ali Libi, de goochelaar.
En altijd als ik een schreeuwer zie
met een alternatief voor de democratie,
denk ik: jouw paradijs, hoeveel ruimte is daar
voor Ben Ali Libi, de goochelaar.
Voor Ben Ali Libi, de kleine schlemiel,
hij ruste in vrede, God hebbe zijn ziel.
Willem Wilmink
Lang geleden
te lang geleden
de woorden
verdwenen
Te lang geleden
niet gebleven
Vertrokken
achter schermen
verstopt
in gedachten verpakt
Te lang geleden
verse zinnen
Niet meer bedacht
of misschien
geparkeerd
in sluimerstand
Veel te lang geleden
Biancaschrijftblog 