We zijn weer terug. Het landen is nog niet helemaal voltooid, want de overdosis prikkels raak je niet zo maar kwijt. Waar heb ik het over? Disneyland Parijs. Drie dagen park is voldoende voor een camera vol foto’s, benen die na een dag rusten nog steeds zwaar aanvoelen en een glimlach die niet van mijn gezicht te meppen is.
Disney, het is iets magisch. Het is eigenlijk een mega, mega, mega fabriek. Ik heb me verbaasd over al die mensen die daar werken. Bij de parkeerplaatsen, bij de veiligheidscontrole, bij de restaurants, in de winkels en natuurlijk voor de bediening van de attracties. Ongelooflijk.
En dan heb je nog die duizenden mensen die er rondlopen en hun ogen uitkijken. Wij dus ook. Het was de eerste keer dat we met de kinderen naar Disney gingen. Je kan ze nog zo goed voorbereiden, maar wat ze daar hebben gezien heeft een onuitwisbare indruk op ze gemaakt. Al die kleuren, al die Disney figuren, de voortdurende en altijd aanwezige muziek. Het wachten en dan de spanning van de attracties. Het is zo bijzonder om zo een park vanuit de ogen van je kinderen te beleven. Toch beleef je dat anders, want ze vinden alles bijzonder en normaal. Ze zien echt Mickey Mouse en die gekke Donald. Ze zien geen mensen in pakken, verkleed als een Disney figuur. Nee ze zien ze echt. Alles is magie. Een show waarbij een auto over een vrachtauto vloog. Magie. Een vliegend tapijt, een zwevende Dombo, een piratengrot, magie, magie en nog eens magie.
Nu zijn we al weer een dagje thuis en hangt die magie nog wat om ons heen. Opa’s en oma’s worden in geuren en kleuren op de hoogte gebracht van alles wat er is gebeurt. De glimlach hangt nog steeds om al onze monden. Volgens mij blijft die nog wel even hangen.
Magie!!!
Biancaschrijftblog 