Foto: Maaike Dekkers
Geworpen uit de schoot van de aarde
een geschenk afgedankt
weerloos en zonder weerwoord
geplaatst in de armen van die ander
achter de halmen stromen de tranen
ze vloeien terug in de aarde
blik duister en gericht naar beneden
neem ik je in mijn armen en verlicht
de pijn, het verdriet en al je vragen
Wie het leven begrijpt
mag het zeggen
wie de antwoorden heeft
mag ze geven
alsof het er toe doet
te weten dat je zoveel meer
bent dan een afgedankt lapje
stof, zo veel meer betekent
gegroefd zit in mijn ziel
de krassen maken je mooi
teerbemind, niet altijd eenvoudig
de weg is hobbelig, onzichtbaar op
momenten, toch is er geen pad
dat ik zonder jou zou willen bewandelen
hier achter de halmen
vang ik je tranen op
snijden we de halmen kort
en gaan we samen op pad.
Biancaschrijftblog 