Biancaschrijftblog

Ik houd al van Janis sinds mijn veertiende jaar. Ze was toen al 20 jaar dood. De  start van mijn pubertijd begon traumatisch. Op 11 maart 1990 gaat de telefoon over en wordt aan de andere kant van de hoorn kort en bondig vertelt dat mijn vader een hersenbloeding heeft gehad en gaat sterven. Ik weet bijna niets meer vanaf dat moment. Ik weet dat ik in het ziekenhuis was en mijn vader in een bed zag liggen. Hij bewoog en ik schrok me kapot. Hoezo dood? Kan een dode bewegen dan? Met mijn dertienjarige brein (nog net geen veertien) probeerde ik alles wat ik zag te begrijpen. Ik zag een Indonesische verpleegster met het langste haar dat ik ooit zag. Ze bukte om iets onder aan het bed van mijn vader te doen en per ongeluk stond ik op haar zwarte haren. Die haren staan gegrift in mijn geheugen. Hoe ze blonken en wiegden als ze liep. Hoe de dokter er uit zag, daar zegt mijn herinnering niets over. Welke mensen aan mijn vaders bed stonden evenmin, maar dat haar vergeet ik nooit.

Mijn vader overlijdt in dat ziekenhuis bed. De stekker, die ervoor zorgt dat zijn hart blijft werken, wordt er uit getrokken. De familie beslist. Ik weet niet wat ik dacht of voelde, maar het was over en ik veranderde onmiddellijk. Al mijn dromen vaagden weg. Ik zal nooit bij mijn vader gaan wonen. Ik ga nooit meer met hem hamburgers eten bij dat kleine kraampje tegenover de McDonalds (want echte hamburgers zijn toch veel lekkerder dan die goedkope rotzooi). Nooit meer uren struinen over de boekenmarkt, kilo’s drop kopen op de markt, planten ritselen voor weinig. Nooit meer zijn gesnurk horen en grapjes achter zijn rug maken. Nooit meer oerend hard van Normaal horen blèren. Nooit meer zijn Don Johnson act zien en nooit meer mijn naam horen zingen , zoals alleen hij dat kon.

Na de crematie kwam het moment om zijn huis leeg te maken en alle spullen uit te zoeken. Ik nam lp’s en boeken mee. Ook een aantal overhemden pakte ik in. Daar heb ik maanden in gelopen. Natuurlijk waren ze veel te lang, dus droeg ik ze als jurk. Mijn verzet tegen het onrecht wat me was aangedaan. Tussen de lp’s en cd’s zat een plaat van Janis Joplin. Op de cover zit Janis op een motor, sigaret in haar rechterhand en donker gekleurde zonnebril op haar neus en lange losse haren. Het is een plaat met al haar grootste hits. Thuis had ik een platen/cd speler en draaide de plaat dagenlang uren achter elkaar. Ik raakte helemaal van de wijs van deze vrouw. Zij had pijn en ik had ook pijn. Zij was tegen de conventionele orde in. Zij deed wat ze wilde en kleedde zich zoals ze wilde en liet zich door niemand de wet voorschrijven. Wat een verademing. Ik was ook anders, stelde volgens mijn moeder veel te veel vragen, liet me niets wijs maken en zag er -in een tijdperk waar oilily de norm was- vreemd uit met al mijn ringen en kettingen, lang gekleurd haar, broeken met wijde pijpen en lange fleurige hemden.

Telkens als ik voor een levens-veranderende beslissing sta komt Janis mijn leven binnenwandelen en gaat pas weg als de klus geklaard is. Dan luister ik naar haar rauwe stem, zoek ik op internet naar interviews en optredens en lees ik haar biografie opnieuw. Er komt binnenkort een documentaire in de Nederlandse bioscopen. Die ga ik zien. Vaak heb ik me afgevraagd hoe komt het dat iemand die nu al 45 jaar dood is nog zoveel invloed op mij heeft. Het antwoord is niet eenvoudig te geven. Janis is een voorbeeld voor veel vrouwen. Haar kracht en passie sieren haar. Haar stem gaat door merg en been en zij zingt niet de blues, zij is de blues. Nu ik 40 jaar word, 13 jaar ouder dan Janis ooit is geworden, heb ik weer behoefte aan haar. Even het leven voelen zoals het nu is. Ik ben niet depressief en heb zeker geen midlife crises, maar heb wel erg veel zin om me te wentelen in de blues van Janis. Ze geeft me een spiegel en roept van de zijlijn…..Try, just a little bit harder.

 

 

Ik denk veel aan de V&D. Niet omdat ik nu zo treur om het faillissement van de keten en ook niet omdat ik op de barricade wil springen om het personeel te redden. Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk als al die hardwerkende mensen op straat komen te staan, wat waarschijnlijk niet gaat gebeuren omdat er een doorstart komt of een of andere financiële injectie. Maar nee, ik denk aan de V&D om een heel andere reden.

Mijn oma was nauw verbonden met de winkel. Zij nam nooit de afkoring in haar mond. Dat vond ze vulgair. Het was Vroom en Dreesman en daarmee uit. Mijn oma was een chique dame met een zeer bewogen leven. Op 86-jarige leeftijd zag ik haar in een ziekenhuisbed haar laatste adem uitblazen terwijl ze mijn hand vast hield. Wij hadden een bijzondere band. Ik luisterde gefascineerd naar haar levensverhalen en wijsheden die ze onderweg had opgedaan. Ooit schrijf ik haar verhalen op. Dat is een belofte die ik ga inlossen. Dan komt op papier te staan hoe ze ooit haar brood verdiende bij Vroom en Dreesman in Rotterdam. Hoe ze een kans kreeg om in haar levensonderhoud en dat van haar dochter te voorzien. Hoe ze als jonge vrouw de kneepjes van het administratieve en verkopende vak leerde en hoe ze tot het eind van haar leven, tot in haar sterfbed aan toe elke dokter, verpleger of wie dan ook charmeerde met haar interesse en haar verhalen. Allemaal geleerd bij Vroom en Dreesman. Ik schrijf dan over de tijd dat ze was verlaten door haar man en verstoten door haar familie. De tijd waarin bommen los gelaten werden op Rotterdam en ze op een kamer bij een hospita probeerde te zorgen voor haar baby die ondervoed was, maar er met een paar gekregen lapjes wel altijd keurig uitzag, want daar gaat het om in het leven. Hoe hard de wind ook waait, hoe luid je maag ook rommelt, hoe zwaar de slag in je gezicht ook is, je verwaarloost jezelf nooit. Een sterke en schone buitenkant zorgt voor een schoon en puur innerlijk.

En daar denk ik dus allemaal aan bij Vroom en Dreesman. Het zal nooit meer hetzelfde zijn.

De stukjes die ik schrijf ontstaan vaak pas als ik achter de computer ga zitten en met mijn vingers boven het toetsenbord hang. Alsof ze gestuurd worden door mijn armen vliegen mijn vingertoppen, nou ja drie van de tien, want blind typen kan ik -helaas- niet, over de toetsen. Ik kan aardig snel typen met deze drie vingers, dus voel ik het niet als een al te groot gemis dat ik op school geen aandacht heb besteed aan type-les.

Vandaag gebeurt er niets. Vingers weigeren dienst. Ik kom op niets. Niets zinnigs om te delen in ieder geval. Dat ligt aan mevrouw kritiek. Deze interne professionele criticaster is een vrouw van mijn leeftijd maar dan met een grijs nietszeggend opgestoken kapsel, brilletje half op haar neus, groenkleurig verwassen afgedragen mantelpakje aan en een nasale zeurderige stem. Ze heeft een negatieve inslag en voelt de behoefte om alles -vooral wat ik doe- te bekritiseren. Zij is vandaag goed op dreef. Ze heeft het volgende al naar voren gebracht. Ik kan niet schrijven. Ik heb geen leuke verhalen. Mijn taalvaardigheid is niet in orde. Er is niemand geïnteresseerd in mijn schrijfsels. Ik verdoe mijn tijd. Ik ga het toch niet volhouden. Dat boek komt er nooit. Ik stel niets voor.

Dit gaat een tijd zo door. En ik ben er helemaal klaar mee. Dus mevrouw kritiek ik heb nieuws voor u. Ik luister niet meer naar u. Soms komt u wel eens met een goed idee of zorgt u ervoor dat ik genuanceerd te werk ga, maar dit negatieve gedoe daar helpt u niemand mee. Het is niet nodig en zeker niet behulpzaam. Ik dank u voor de tijd dat u enige positieve inbreng in mijn leven had, maar het is nu echt tijd om afscheid van elkaar te nemen. Ik raad u aan om uw tas te pakken en te vertrekken -ze woont namelijk ook bij ons in huis.  Ga naar de kapper en laat een leuk fris kapsel aanmeten. Vervolgens pakt u de trein naar Antwerpen, daar koopt u een lekker zittende jeans met een kek truitje erop, gaat u uitgebreid lunchen en bezoekt u het Koninklijk museum voor schone kunsten. Daar gaat u minimaal een half uur voor het zittend naakt van Amedeo Modigliani zitten en laat u betoveren. Zie de schoonheid van dit schilderij en reflecteer dat naar de schoonheid om u heen. Dit schilderij vertegenwoordigt alles wat een vrouw kan zijn. Hoe een man een vrouw ziet, een machtig en wonderschoon wezen vol passie en kracht. Trekt u daar een les uit, want u bent ook deze vrouw. En als laatste adviseer ik u als u het museum verlaat, de wereld te aanschouwen vanuit de ogen van de kunstenaar. Het leven is een groot kunstwerk en u bent daar onderdeel van. Lieve mevrouw kritiek, ik wens u het allerbeste.

Ik ben niet gezegend met een gelijkmatig uitgebalanceerd gemoed. Dat betekent dat ik zeer neerslachtig kan zijn, uitermate sacherijnig, mateloos verdrietig of enorm euforisch aan de andere kant of extreem gelukkig. Dat klinkt heel dramatisch, maar dat is het al lang niet meer. Hoogstens vermoeiend, vooral voor de mensen die dicht bij me staan. De wisselingen komen vooral voor de buitenwereld vaak onverwacht. Net zoals de schommelingen in het weer. Gelukkig betekent dat dan ook dat een zwarte bui in een paar minuten kan overslaan en schijnt de zon zoals zij nog nooit eerder heeft gedaan. Het zijn allemaal pieken en dalen.

Soms heb ik er zelf last van. Dat overkomt me niet zo vaak, want ik ken mezelf al een tijdje en denk dat ik mezelf nu wel aardig begrijp. Vandaag was weer zo een dag. De dag begon goed. De verwachte spierpijn na de yoga-les van gisteren bleef uit, kinderen waren goed geluimd, manlief was behulpzaam en de poes probeerde een keer niet tussen mijn benen door te rennen terwijl ik liep waardoor ik mijn nek niet heb gebroken. En dan opeens voel ik het komen. Objectief gezien gebeurt er niets bijzonders. Ik kan zelf geen reden aanduiden voor de switch, maar opeens alsof de zon verduistert wordt door de maan en de dag verdwijnt in de nacht, slaat mijn stemming om van gezellig en positief in zwart. Alles wordt dan donker. Het licht gaat uit. Een opmerking valt verkeerd, een kind zeurt net te lang, ik moet veel te lang wachten bij het bloedprikken omdat degene die voor me is opstandig en luidkeels zijn ontbijt er uit gooit, een beker thee valt over de tafel, de poes kakt terwijl ik net rustig zit en de stank is niet te harden (wat kan dat beest stinken zeg) en uiteraard loopt mijn computer, nadat ik een mooie tekst heb geschreven, vast. Op zo een moment wil ik hartgrondig en heel grof vloeken (dat is een van mijn talenten die ik zelden in het openbaar kan tentoonspreiden), iemand keihard neerbeuken (mag uiteraard ook niet) of minstens een veel te duur servies tegen de muur knallen (blijkt achteraf toch een slechte boekhoudkundige keuze te zijn). Dat kan allemaal dus niet en dan is het tijd om mijn hulpmiddel in te zetten, fantasie.

Fantasie is grenzeloos, discreet en staat alles toe. Ik hoef me nergens aan te houden, geen sociale normen, geen beleefdheden. Fantasie vindt alles goed. Een betere metgezel is er niet te bedenken. Dankzij fantasie heb ik nog steeds een gelukkig huwelijk, heeft de Raad voor de Kinderbescherming mijn kinderen nog niet weggehaald, heeft de brandweer mijn huis nog niet hoeven blussen en heb ik me nog nooit voor de strafrechter hoeven verantwoorden.

Fantasie is ook degene die vervolgens een ander inschakelt als het te lang duurt en dat is, mevrouw humor. Mevrouw humor relativeert de boel en zet me vooral weer op mijn plaats. Mevrouw humor is een keiharde. Zij zorgt er voor dat het zelfmedelijden stopt, dat de drama’s gerelativeerd worden waardoor ik alles weer helder zie en deze blog kan afmaken in een goed gemoed. Een gouden duo, fantasie en mevrouw humor.

 

Vanavond mijn eerste yogales in jaren gevolgd. Mijn lichaam was er nog niet helemaal klaar voor merkte ik. Spontaan protest van spieren die al jaren een slaperig bestaan leiden was het gevolg. Heftig werd er getrild en geschreeuwd…..Stop hier onmiddellijk mee. Dat deed ik niet. De weg van de minste weerstand is misschien wel een mooi geplaveide weg maar leidt je vaak naar een aftands gebied. Daar ga ik niet heen. Heb ik al ggezien dat gebied. Beviel me totaal niet.

Tijdens de les stond muziek aan.  Van die fijne Aziatische klanken. Een nummer duurt ongeveer een uur en toch verveelt het niet. Ik ontdekte dat hoe stiller ik werd en dan bedoel ik echt innerlijk stil hoe harder de muziek klonk.

Met je ogen dicht naar muziek luisteren intensiveert de ervaring. Dat geldt ook voor yoga. Het intens in de beweging zitten en de kracht van mijn lichaam voelen maakt dat  ik weer een ervaring rijker ben.  Ben benieuwd of mijn spieren dat morgen beamen.

 

 

 

 

Ik houd van lezen.  Mezelf helemaal onderdompelen in het verhaal, de karakters voor me zien en denkbeeldige gesprekken met ze voeren en de emoties voelen die de personages hebben. Lief en leed deel ik met ze. Heerlijk. Het overkomt me regelmatig dat ik snotterend een boek moet wegleggen of op het einde heel langzaam ga lezen omdat ik het zwarte gat al zie. Nog even rekken. Blijf nog even bij me. Ook al is het boek uit. Zelden vergeet ik mijn nieuwe vrienden.

Zelf lezen vind is dus het beste middel om te ontspannen en te ontsnappen aan de werkelijkheid. Wat daarnaast net zo leuk is om te doen is voorlezen, vooral voor kinderen vanaf een jaartje of 3. Sprookjes zijn fantastisch. Die hebben namelijk alles in zich. Een boze stiefmoeder of een heks, een mooie prinses, een spannend plot en natuurlijk altijd een goede afloop. Redelijk vaak onrealistisch, maar dat maakt niet uit. Tuurlijk kan roodkapje opgevreten worden door een wolf in 1 hap en daarna door haar pa bevrijd worden via het openhakken van de buik van de wolf. Sterker nog, daar voelt hij niets van. Die wolf dan. Hoe het met pa is, vertelt het sprookje niet.

Of die geitjes, die kunnen gewoon het levenslicht weer zien door het opensnijden van de buik van de wolf, die vervolgens met stenen wordt gevuld en dichtgenaaid wordt zodat hij na een enorme dorst zich te pletter stort in een waterput. Daar is toch niets vreemds aan in de ogen van peuterige kleuters en kleuterige peuters. Die van mij smullen er van.

Alle stemmen doe ik zelf erbij. De krakende stem van de heks, het lichte onnozele gebabbel van de naïeve prinses en de stoere norse klanken van de held, vaak op een paard die niet zelden wit is. Mijn specialisme is de lach. Whahaha, op een boze schurkerige manier.

Er is wat veranderd. Rika (5 jaar) kan sinds kort zelf lezen en staat er op ’s avonds een boek voor te lezen. Jawel een heel boek.  Het gaat over een hond die een bot jat. Dat is de korte samenvatting. Maar Rika vertelt het superieur. Het lichte gestotter dddde hond hhheeft een bbbot en vervolgens één in plaats van een. Ik barst bijna uit elkaar van trots. Wat ontzettend geweldig voor haar dat ze kan lezen. Er gaat nu een wereld voor haar open. Ze gaat op ontdekkingsreizen, leert nieuwe plaatsen kennen en ontmoet nieuwe mensen. Ze gaat haar fantasie ontwikkelen en taalgevoel.

Ik verheug me er nu al op dat ze me straks een spannend sprookje gaat voorlezen met bijbehorende lach, mijn favoriet: de drie biggetjes.

 

 

 

 

Ik stel veel vragen. Altijd al gedaan. Soms bloedirritant. Dat weet ik, maar kan mezelf gewoon niet bedwingen. Ik heb een enorme behoefte om alles ter discussie te stellen en te bevragen. Daarom ben ik ook van mening dat het woordje “waarom” gevolgd met andere, toch met minder belang behept, het meest essentiële woordje in het universum is. Van levensbelang. Het beste woord dat ooit door de mens is verzonnen. Soms mijmer ik over het ontstaan van dit met twee lettergrepen voorzien- op het eerste gezicht onschuldig- woordje. Zou er ooit bij het ontstaan van de spraak, ik stel me voor tijdens de oertijd toen de neanderthalers rechtop gingen staan en in plaats van barse klanken woorden gingen construeren, er één in het bijzonder dit woord naar voren hebben gebracht, tijdens een neanderthaler-meeting, en gevraagd hebben om een stemming om voortaan dit woord te gebruiken om de reden van een gebeurtenis te achterhalen. Misschien sla ik nu door, maar toch. Waarom is er het woord waarom?

Volgens Van Dale, onze taalexpert en mijn vriend, geeft het woord “waarom” aan: oorzaak of reden. Waarom is een bijwoord volgens de expert en dat vind ik dus onterecht. Vriend of geen vriend, hier slaat meneer Van Dale de plank mis.  Bijwoord heeft de suggestie van ondergeschikt belang te zijn en daar is absoluut geen sprake van. “Waarom” is essentieel, levensbepalend en onderscheidt weldenkende wezens van hen die daar niet mee belast zijn. Alles begint met de vraag naar waarom. Elke wetenschapper is een genie in het stellen van vragen en in de meeste gevallen beginnen deze met….jawel, waarom.

Niet iedereen is overtuigd van het nut en de noodzaak van het gebruiken van dit woord. Sommigen vinden het confronterend en lastig. Dat is omdat met waarom vaak de waarheid boven komt en die is soms toch veel minder fraai dan men zich voorhoudt. Mijn collega’s kunnen mijn waarommen ook niet altijd waarderen. Ze raken vermoeid, maar ik geef niet op. Volgens mij draait het leven om contact tussen wezens. Het gaat om verbinding. Verbinding bereik je door aandacht aan elkaar te schenken en elkaar dus vragen te stellen. Uiteraard is luisteren vervolgens een essentieel onderdeel. Door de waarom-vraag te stellen forceer je de ander om over zijn eigen handelen of gedrag na te denken. Daarmee helpt de waarom-vragensteller de ander mee, want om over jezelf na te denken open je de deur naar eerlijkheid. Eerlijk zijn, in een door het ego geregeerd tijdperk, is een groot goed.

Het antwoord “daarom” op een waarom-vraag is verboden. Ik stel dan ook voor om dit woord te schrappen in alle talen die het universum  rijk is. Daarom is een dooddoener, een vlucht uit de realiteit, daarom is geen reden en als je van de trap afvalt ben je snel beneden. Klopt als een bus.

Ik stel ook vaak de waarom-vraag aan mezelf. Waarom schrijf ik deze blog? Is dat omdat ik mijn schrijfvaardigheid wil bevorderen? Is dat omdat ik reacties van anderen kan krijgen en daarmee mijn ego streel, mits de reacties positief zijn natuurlijk? Is het omdat ik behoefte heb aan rust in mijn hoofd? Zodra ik de woorden namelijk aan het papier heb toevertrouwd zijn ze (tijdelijk) uit mijn hoofd. Nu ga ik bruut eerlijk zijn. Het antwoord is alles. Waarom schrijf ik dit blog? Omdat ik ooit een boek wil schrijven, omdat ik schrijfervaring moet opdoen, omdat ik de discipline niet heb om elke dag te schrijven en het tegendeel nu probeer te bewijzen, omdat ik wil dat iedereen me geweldig vind en ik daardoor erkenning krijg en een uitnodiging voor het boekenbal, omdat ik voel dat ik nu op een keerpunt in mijn leven sta, het is nu of nooit.

En ik vraag me nu af waarom jij dit leest?

Gisteren begon er weer een nieuw jaar. Een jaar vol met nieuwe ervaringen. Ik kijk er naar uit. Ben benieuwd wat er allemaal op mijn pad komt. In ieder geval is het ook het jaar dat ik 40 word. Ik houd me voortdurend voor dat ik dat helemaal niet erg vind. Geen probleem hoor. ‘Nee, ik voel me juist nu in mijn kracht staan en weet wie ik ben’, hoor ik mezelf verkondigen. En daarnaast mag ik gelukkig zijn dat ik deze leeftijd mag bereiken. Mijn vader heeft het immers niet gehaald. Zijn teller is gestopt bij 35.

Natuurlijk is dat allemaal waar, maar aan de andere kant bekruipt me toch steeds meer het gevoel dat ik over de helft ben. Dat ik niet meer jong ben en dat dat ook nooit meer terug komt. Er is iets veranderd. Het leven is onomkeerbaar. Dat is het natuurlijk altijd geweest, maar opeens besef ik dat. Het bijpassende gevoel is soms neerslachtig. Nu weet ik niet of ik mezelf precies uit zoals ik me echt voel. Welke woorden zijn nu passend? Neerslachtig klinkt zo depressief. Dat is het ook niet. Sterfelijk, klinkt weer zo dramatisch. Dat dekt toch ook niet de lading. Misschien is het bewustzijn. Het bewust zijn van vergankelijkheid.

Het nieuwe jaar begint binnen de families van beide kanten (koud en warm) altijd met een nieuwjaarsgroet. Mijn schoonouders waren de eerste die deze groet in ontvangst mochten nemen. We liepen met ons gezin naar hun toe. Het was wat fris. Ik had er niet bijster veel zin in. Toen gebeurde het. Ik liep langs het gebouw waar mijn schoonouders een appartement huren. Het is een zorgcomplex met aan de ene kant bewoners die nog fit van lijf en lede en dito verstand zijn en aan de andere, gesloten, kant de bewoners die hun eindstation hebben bereikt. Voor het raam zat een vrouw. Ook al zat ze in haar stoel, ik kon zien dat ze groot van postuur was. Dit was vroeger een krachtige vrouw geweest, dat kan niet anders. Ze had doorzichtig haar. Ik kon haar hoofdhuid door haar dunne haar zien. Haar gelaat was ijzingwekkend wit. Het wit dat de dood geeft aan stervende zielen. Haar jurk zat los en was veel te ruim. De kleur paars gaf het geheel een macaber beeld. Voor haar stond een tafel en op die tafel zat een beer. Zij had deze teddybeer met beide handen vast en was innig in gesprek met hem of haar. Ik kon niet stoppen naar haar te kijken. Zo aandoenlijk en confronterend. Zo kan het eindstation er uit zien. Dit is vergankelijkheid in pure vorm. Deze vrouw ooit een krachtig wezen, misschien kinderen gebaard, misschien noeste arbeid op het land uitgevoerd of met straffe hand een huishouden bestiert, nu zittend voor een raam tentoongesteld aan de buitenwereld in gesprek met een teddybeer.

Ik raakte ontroerd door deze vrouw. Het bezoek aan mijn schoonouders werd overschaduwd door de nabije aanwezigheid van deze vrouw. Alle nieuwjaarsgroeten bij elkaar kunnen er nooit voor zorgen dat ik deze vrouw vergeet en met haar de vergankelijkheid. Hij maakt deel uit van mij en laat ik hem dan maar omarmen en hopen dat ik ooit innig een gesprek met een teddybeer mag voeren

Nu zit ik hier met voor me een wit blad en weet ik niet waar ik mee moet starten. De kinderen liggen op bed. Alle rust en ruimte is er om te schrijven. Ga ik zomaar uit het niets iets opschrijven? Of begin ik met een verhaal dat in mijn hoofd zit? Ik weet het niet en toch wil ik niet nu al na welgeteld 1 dag opgeven. Het nieuwe jaar is begonnen en opgeven is geen optie. Moet ik wachten tot de goddelijke inspiratie me ingeeft welke woorden aan het digitale papier moeten worden toevertrouwd? Of werkt het zo niet? Moet ik gewoon aan de slag. Laat ik dat laatste maar proberen en vooral de angst trotseren.

Het valt me op dat ik ’s nachts de meeste ingevingen krijg. Fantastische zinnen komen dan op en diepe inzichten doemen uit de krochten van mijn ziel boven. Het donker brengt iets teweeg in mezelf. Ik heb rust, ben alleen en kan eerlijk zijn. Ik speel geen rol, hoef niemand te plezieren en zie de zaken vaak in een helder licht.

Zodra het ochtend is en de eerste lichtstralen de vogels doen ontwaken, stopt de inspiratie en ben ik alle zinnen, mooie constructies en inzichten kwijt. Hoe komt dat toch? Ben ik soms twee personen. Huizen er in mij meerdere persoonlijkheden die aandacht willen. Vroeger leed ik al in stilte in mijn bed als de duisternis mijn kamer introk. Het leed van de dag of mijn verdriet over heimelijke liefdes kwam dan hevig boven en dwong zich op. Aandacht wilde zij, voelen en ervaren. Diezelfde persoon is dus nog steeds bij me. Als ik ’s avonds in bed lig en de dag overdenk kom ik altijd tot betere zinnen die ik had moeten gebruiken tegen die collega waarvan ik vond dat hij ongelijk had, stroomt de poëzie door mijn aderen en wordt mijn hart overvallen door oud pijn. Ik raak in een kramp, houd me wanhopig vast aan de woorden en zinnen en val in een onrustige slaap om vervolgens te ontwaken en te constateren dat alles vervlogen is. Zo snel als het tot me komt zo snel is het ook vertrokken.

Het zal vast allemaal psychologisch of neurologisch onderbouwd kunnen worden, maar eigenlijk zit ik daar niet op te wachten. Ik hoef niet te weten hoe het komt, want eigenlijk beschouw ik die donkere kant ook als een onderdeel van me zelf. Net zoals de donkere gedachten. Volgens mij bestaat een mens uit verschillende ikken. En al die ikken tezamen zorgen voor dat mens dat weerloos en onschuldig in haar bed ligt. Te woelen, te wroeten en te ploeteren. We ploeteren allemaal wat af, hoor ik René Gude nog zeggen, en dat klopt. Zoals ik zijn andere quote ook ter harte neem: ‘Het leven is een gedoetje’. Zowel overdag als ’s nachts. Ook al vatten we de slaap, het leven blijft geleefd worden. Vaak wil ik van dat gedoe af, maar hoe sterker mijn verzet hoe krachtiger het gedoe me om de oren slaat. Alsof het een veelkoppig monster is die met zijn gifgroene ogen me aanstaart en me dwingt hem in de ogen te kijken en zegt dat ik niet kan winnen. Wat is het alternatief? Me overgeven en het gedoe maar omarmen. Accepteren adviseren alle, vaak zelfbenoemde, spirituele goeroe’s. Is het mogelijk dat ik mijn gedachten, hoe donker ze soms zijn, kan accepteren? Of is het beter ze te temmen? En dat leven dan, moeten we dat allemaal maar accepteren of is enig verzet op zijn tijd gewenst? Allemaal boeiende vragen en wie weet komen er gaandeweg ook boeiende antwoorden die ik dan vervolgens misschien wel durf toe te vertrouwen aan het papier.