Steeds vaker spreek ik mensen die gestopt zijn met Twitter en Facebook. Ooit waren ze begonnen met het aanmaken van een account omdat ze niet wilde achter blijven. Je moet toch mee met de tijd en de technische mogelijkheden die op een presenteerblaadje aangereikt worden. Doe je dat niet dan blijf je achter, mis je informatie en voor dat je het weet kwijn je weg achter de geraniums denkend dat het nog steeds 1988 is en het Nederlands elftal een kans maakt om Europees kampioen te worden.
Ik heb ook een Twitter account aangemaakt. Nooit gebruikt, ik snapte er niets van en begreep al helemaal niet hoe je een boodschap kan overbrengen die enig nut heeft in zo weinig woorden. Facebook is een ander verhaal. Dat vond ik in het begin wel een mooie manier om met elkaar in contact te treden, zeker met vrienden in Gambia waarmee het schrijven van brieven niet zo soepel verliep. Ook had ik een paar interessegebieden zoals de Volkskrant, een yogaclub, Jane Goodall, Amnesty, waar ik de laatste nieuwtjes van kreeg en dat bracht echt inhoud aan mijn Facebook-beleving.
Op een gegeven moment ontdekte ik dat ik veel tijd besteedde aan het door scrollen van mijn pagina om te zien wat er nieuw was. Het overgrote merendeel van het “nieuws” bestond dan uit duckface selfies, likes van “vrienden” die een tuinset wilde winnen of een pakket van Kippie Kippie, of gerechten die klaar gemaakt werden en echt getoond moesten worden aan de wereld, want het ontzeggen van deze informatie staat bijna gelijk aan het plegen van een misdrijf. Ook de kerstperiode was een mooie tijd, niet omdat iedereen liefdevolle aandacht aan elkaar schenkt. Nee, omdat de kerstboom aan de wereld getoond moest worden. Ik kan me niet herinneren dat ik vroeger een foto van mijn kerstboom maakte, mee nam naar mijn werk en dan vervolgens aan mijn collega’s liet zien.
Als laatste wil ik de meest beschamende categorie “nieuws” op Facebook noemen. Dat zijn die berichten die ouders plaatsen van hun doodzieke kind. Er wordt een foto gepost van een kind -vaak met een haarloos chemo koppie- die een handgeschreven bordje of kartonnetje vasthoudt waarop staat “like if you pray for me”. Ronduit walgelijk vind ik dit manipulatieve gedrag. Als je aandacht voor je kind wil, geef dan zelf die aandacht door je kind vast te houden en lief te hebben in plaats van foto’s te maken en tijd op Facebook door te brengen om te zien of je al een hit bent. Ik voel erg mee met deze kinderen. Naast dat ze ziek zijn worden ze door hun ouders ook nog eens publiekelijk tentoongesteld als ware het rariteiten uit de jaren twintig van de vorige eeuw.
Facebook was ooit ontstaan als communicatiemiddel voor studenten. Het was letterlijk een gezichtenboek voor studenten zodat zij elkaar makkelijk konden vinden. Dit is uitgegroeid tot een wereldwijd instrument om met elkaar in contact te treden en te communiceren. Alleen mijn vraag is of er sprake is van communicatie. Alle grenzen zijn open en een ieder kan uitbraken wat hij wil zonder enige verantwoordelijkheid. Dat iedereen zich beter voordoet en van zijn beste kant laat zien, vind ik nog niet eens zo erg, maar wat me uitermate stoort is dat er gepropageerd wordt dat men in verbinding tot elkaar staat terwijl de meest verschrikkelijke reacties geplaats worden gericht aan mensen die iets willen delen. Zangeres Anouk wordt “afgemaakt” omdat ze zwanger is, het vluchtelingendebat wordt verstoord door mensen -die helaas stemrecht hebben en het recht van meningsuiting- die alleen maar ongefundeerde emoties uitkotsen of ex-partners maken elkaar zwart omdat ze zich ellendig en eenzaam voelen.
Ik wil hier geen deel meer van uitmaken en ben sinds september 2015 Facebook-loos. Heerlijk en een enorme winst aan tijd. Tijd die ik mooi kan besteden aan een goed gesprek, verbinding 2.0.
Biancaschrijftblog 