Storm

De storm in mijn hoofd
wakkert alle gevoelens aan
zenuwen kriebelen
haartjes vliegen met een rotgang overeind
gedachten beuken als golven tegen de kustlijn
in mijn hoofd.

De zon poogt binnen te dringen
een ongenode gast
niet toestaan, wordt uit de
krochten van mijn ziel geroepen
laat maar buiten staan
schaduw is waar behoefte aan is.

De storm raast verder
zwaar moet de lucht zijn
zeker niet geklaard
dat verklaart alles
of toch niets
of als het alles is, is het dan ook niets.

In het niets schuilt het iets en
het iets is dan toch altijd meer dan niets.

Laat maar stormen
laat maar gaan
moeten voelen en
voelen wat moet
te weten dat ik leef in het oog van de storm
dat is wat het is.

Een stormachtig leven
is altijd meer dan niets.