Ik ben nu een paar dagen in Berlijn en er vallen me een paar dingen op. De gebouwen zijn enorm. Ik voel me klein en nietig. De geschiedenis wordt niet weggestopt, maar juist omarmd. Mooie gedenkplaatsen en indrukwekkende monumenten. Dat ontroert me. Ook is er uitstekend openbaar vervoer. Veel groen. Schoon. Allemaal prachtig.
Wat me daarentegen echt is tegen gaan staan is de mentaliteit van de mensen die ik heb ontmoet. Al is ontmoeten een groot woord. In een café wordt niet gevraagd of het eten heeft gesmaakt. Als je met een verloren blik op de stoep staat, krijg je geen hulp aangeboden. Mensen lopen tegen je aan zonder excuses. En erger nog…er wordt niet gelachen. Geen glimlach heb ik kunnen ontdekken. Dat is me echt opgevallen en tegengevallen. Wat kost zo een lach? Ik weet niet waarom het is, maar het maakt het bezoek wat grijs in plaats van roze met paars.
Morgen ga ik naar huis en weet al dat er stralende glimlachjes in alle kleuren van de regenboog zitten te wachten. Daar verheug ik me nu al op.
Biancaschrijftblog 