Ik kijk elke dag naar de vrouw met de waaier. Een waar meesterwerk van Amedeo Modigliani. Dit doek, een replica uiteraard op ware grootte, kreeg ik voor mijn vijfendertigste verjaardag. Het was een bijzonder moment. Manlief weet ik dat ik knettergek ben op deze schilder. Idolaat. Zo erg dat ik in Parijs (Centre Pompidou) ongeveer een half uur alleen maar voor een schilderij heb gestaan met tranen in mijn ogen waardoor alle bewakers zenuwachtig van me werden en steeds dichter bij me kwamen staan. Ik had niets door totdat mijn zus zei dat het misschien tijd werd om verder te lopen naar het volgende doek waarbij ik hetzelfde ritueel herhaalde.
Zo rond mijn verjaardag begon ik mijn lief te bevragen over zijn cadeau. Hij deed er heel gewichtig over. Elke dag begon hij te vertellen dat hij zichzelf in het zweet had gewerkt voor dit cadeau, dat ik zo iets nooit zou durven dromen en ga zo maar door. Tuurlijk dacht ik, dat wordt weer een boek.
De avond voordat ik jarig was raakte manlief op dreef en begon me weer spreekwoordelijk te kietelen met het vooruitzicht op dit cadeau. Op een gegeven moment was ik het beu en sprak ik de legendarisch woorden: “Nou, dat cadeau van jou moet minstens een Modigliani zijn, want alles minder dan dat valt enorm tegen.”
De volgende dag ging hij eerst naar zolder en kwam met een enorm pak naar beneden. Het zag er lang en dun uit. Op het moment dat ik het in mijn handen had begon mijn hart sneller te kloppen. Ik rukte het papier van de verpakking en Tadaaaa….daar kwam ze tevoren: vrouw met waaier.
Elke dag kijk ik naar haar zo lang als ik wil met zo veel tranen als er komen. Ze is onderdeel van ons gezin en ze wordt met de dag mooier.
Biancaschrijftblog 