Vertrokken

Zittend in je stoel
aandacht bij jezelf
je blik in je ogen
is verlangend vertrokken.

Weg uit deze ruimte
weg uit jouw lichaam
weg uit het gevoel
weg.

Je ogen kijken me aan
zeggen niets
of toch wel iets.
Ze staren
Ze zijn bruin
Ze zijn er gewoon,
ik hoor het niet.

Ik voel niets
of toch wel iets,
afstand en ontkenning.
Maar zijn dat wel gevoelens?

Je armen kruisen zich,
gewapend.
ik kijk ernaar
vanuit een plicht leg je ze naast je neer
en ik voel niets
of toch wel iets,
boosheid, verdriet en mededogen.

Dat zijn zeker gevoelens,
waar en waarachtig
Ik voel
voor jou
en jij,
jij bent
weer vertrokken.

Auteur: schrijfbianca

Ik schrijf, dus ik ben. Toon alle berichten van schrijfbianca