Auteur: schrijfbianca

Ik schrijf, dus ik ben.

Dichtloos

ik ben dichtloos
loop door straten
zie dezelfde stoepen en perken
ben niet verloren
want ik ben hier

zie een elastiek op straat liggen
zo een dikke van de postbezorger
laat hem liggen
geen energie om te bukken
het is zoals het is

ik loop verder, voel de koude lucht aan mijn neus
zacht vormt er een druppel
die veeg ik af met mijn handschoen doe ik nog wel eens in de was

zie wolkenluchten en denk aan de oude meesters, liepen zij ook of was het verbeelding
ik ben dichtloos

dat voelt als fantasieloos 
geen woorden, geen zinnen en vooral geen zin
betekenis verloren

ik loop verder

zie een lege stadsbus
dikke drollen op het fietspad 
donker bruine, vers gelegd
het kan me niet bekoren
maar ben niet verloren

ik ben hier
alleen maar dichtloos

Advertentie

Formule

alle eenzaamheid
opgeteld als formule
maakt de dag
een rekensom
waar ik het antwoord

niet op kan vinden

misschien dat de lucht
mij wakker kan schudden
of het een en ander kan klaren

kan een boom mijn redding zijn
de takken hoog en sterk
die mij kunnen dragen

starend door het raam
besluit ik dat alleen ik

mezelf kan redden

Kinderleed

 

de winterse kou hing in ons oude huis
de vloeren kraakten en als het regende
werden pannen weggezet
om de tranen van boven op te vangen

bij de gaskachel stond een kleine bruine bank
daar zat mijn moeder
met haar koper gedraaide krullen

kom even bij me zitten, zei ze
ik moet je iets vertellen
dit jaar komt Sinterklaas niet
want hij bestaat niet

de man in die witte jurk
met die mijter op
dat is je ome Ben

fijn dat we gepraat hebben

Ik blijf erbij
twijfel niet langer
telkens geprobeerd
er echt alles aan gedaan
van alle kanten bekeken
zeker niet over 1 nacht ijs gegaan
nog een laatste kans gegeven
de beslissing staat vast
er valt niet meer over te twisten
geen argument wordt meer ontvangen
ik blijf erbij

IK
VIND
SPRUITJES
VIES