De leegte vult mijn maag
gedachten gaan op reis
naar afgelegen gebieden
waar witte zandstranden
trots paraderen met
hun schoonheid
zich laten kussen
door het koele water
Dan pakken ze
het vliegtuig zwevend
door de hoge wolken
flarden mistvlagen in
mijn ogen en ik zie
niet wat er niet meer is
ontken ik dan wat er
wel is
Verward staar ik
naar de zwarte doos
voor me, troost biedend
berustend, twijfelend
angstig, bozig, leeg
geen wit zandstrand
te bekennen, alleen maar water
zorg dat ik niet verdrink
Biancaschrijftblog 